Για άλλη μια φορά πάμε σε εκλογές και κάθε φορά σχεδόν, όλοι μας περιμένουμε να βγει κάτι καλό από την εκλογική αναμέτρηση. Αναρωτιέμαι εάν έχουμε κανένα καλό λόγο να το πιστεύουμε αυτό. Δεν νομίζω όμως, μόνο ο Θεός ξέρει γιατί θέλουμε να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Αν κοιτάξεις πίσω δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι αισιόδοξος.
Του ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ (Γ.Α.)
«Μα πρέπει να κοιτάμε μπροστά όχι πίσω», θα μου πείτε. Ναι, αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν τα πράγματα εκεί που είναι σήμερα, τί μπορεί να αλλάξει με τους ίδιους ανθρώπους αύριο; Μάλλον τίποτε. Οι ίδιοι λένε πως δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη με πριν, ότι έμαθαν από τα λάθη τους.
Τους πιστεύετε; Εγώ πάντως όχι, γιατί είναι όλοι επαγγελματίες ψεύτες. Άλλοι λένε «δοκιμάστε κι εμάς, δεν μετείχαμε σε σκάνδαλα και δεν είμαστε υπόλογοι για ό,τι έγινε στο παρελθόν». Όμως, τα ίδια μας είπαν κι άλλοι, μέχρι που τους ανεβάσαμε στην εξουσία και έγιναν τα ίδια και χειρότερα.
Επομένως; Τι πρέπει να κάνουμε; Πριν λοιπόν αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε, οφείλουμε να απαντήσουμε σε άλλο ένα ερώτημα. Είναι άραγε όλοι συνυπεύθυνοι στη Βουλή; Δεν υπάρχουν αθώοι; Η απάντηση μάλλον δεν θα αρέσει στη πλειοψηφία, γιατί η απάντηση είναι ένα απλό ΟΧΙ. Γιατί και οι καταγγέλλοντες και οι αντιπολιτευόμενοι και όλοι όσοι δεν συμμετείχαν στην εξουσία, συμμετείχαν στο παιχνίδι της συναλλαγής. Όλοι πλειοδοτούσαν στο «δώσε» και κανένας στο «φτιάξε» και «παρήγαγε», εκτός και αν αυτό είχε μίζα.
Καλά… και τι κέρδιζε η αντιπολίτευση ή τα μικρά κόμματα από αυτό; Πρώτον, διορισμούς και δεύτερον, δουλειές δια της πλαγίας. Από που προκύπτει αυτό; Από τα δυσανάλογα ποσοστά βάσει της εκλογικής τους δύναμης στα διάφορα συνδικαλιστικά όργανα του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα και στην επαγγελματική επιτυχία όσων δραστηριοποιήθηκαν στον Ιδιωτικό Τομέα. Πώς είναι δυνατόν κόμματα του 3,5 και 6% να έχουν σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα του ευρύτερου Δημόσιου τομέα ποσοστά του 15-20 και καμιά φορά 25%; Αναρωτήθηκε κανείς;
Όλοι ακούμε, συζητάμε, ή και ξέρουμε, ότι οι διαγωνισμοί πρόσληψης του ευρύτερου Δημόσιου τομέα είναι στημένοι με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Πως λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η μαζική πρόσληψη ανθρώπων από την αντιπολίτευση και τα μικρά κόμματα εάν δεν υπήρχε συναλλαγή μεταξύ τους; Μπορεί να διαφοροποιούμε τον βαθμό ενοχής κάποιου από κάποιον άλλο, αλλά υπάρχει ο κοινός παρονομαστής που τους ενώνει και λέγεται ΣΥΝΕΝΟΧΗ.
Αυτό που κάναμε μέχρι τις τωρινές εκλογές είναι να επανεκλέγουμε τους υπεύθυνους για την καταστροφή, για να μας σώσουν… από την καταστροφή. Δεν σας φαίνεται τρελό; Πράγματι, είναι τελείως παλαβό. Το πιο παλαβό όμως είναι ότι πιστεύαμε πως κάτι θα αλλάξει.
Ωραία, το ξεκαθαρίσαμε αυτό. Επομένως, τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουν τα πράγματα; Να τους αλλάξουμε; Δε νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτοί που πρέπει να αλλάξουν πριν από τους πολιτικούς είμαστε εμείς.
Διότι οι πολιτικοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση μας στον καθρέφτη. Με την ψήφο μας γίναμε οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος, γιατί άλλος άμεσα και άλλος έμμεσα γίναμε οι κλεπταποδόχοι της διαφθοράς των πολιτικών. Γιατί η παραοικονομία ήταν ίση με την επίσημη οικονομία και αυτό το αποδεχόμαστε σαν κάτι φυσικό. Γιατί εθιστήκαμε στη διαφθορά, στο ρουσφέτι και στη μίζα ως μέρος της ζωής μας, αδιαμαρτύρητα.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να αλλάξουμε εμείς πρώτα, γιατί μόνο αν αλλάξουμε εμείς θα αλλάξουν και οι πολιτικοί καθώς και ο τρόπος που λειτουργεί η πολιτική στη Ελλάδα. Κανένα Μνημόνιο δεν θα μας σώσει εάν δεν αποφασίσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι να σωθούμε… από τους εαυτούς μας.
Εάν δεν το κάνουμε αυτό θα ζούμε σε ένα μόνιμο φαύλο κύκλο, όπου τα γεγονότα θα επαναλαμβάνονται, αλλά η δυστυχία μας θα μεγαλώνει και αυτό ανεξάρτητα του πόσα Μνημόνια θα αποδεχτούμε η θα υπογράψουμε.
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου