Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, στη Μέση Ανατολή τίποτα φαινομενικά δεν προμήνυε τα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Στο μεν Ιράκ, παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα στους (φίλα προσκείμενους προς το Ιράν) Σιΐτες, τους (στενά προσκολημμένους στη Σαουδική Αραβία) Σουνίτες και τους (γευόμενους τους καρπούς της διευρυμένης αυτονομίας) Κούρδους, υπήρχε μια δυναμική ισορροπία που έκανε τη χώρα να μοιάζει σχετικά σταθερή και ικανή να επιβιώσει και μετά την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού κατοχής.
Στη δε Συρία, ο εμφύλιος ανάμεσα στο καθεστώς του (φιλικού προς τη Μόσχα και την Τεχεράνη) Μπασάρ αλ-Άσαντ και τους (χρηματοδοτούμενους από τη Δύση) αντάρτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δεν έδειχνε να οδηγεί πουθενά, καθώς καμία από τις δύο πλευρές δεν είχε την ισχύ να επιβληθεί της άλλης με στρατιωτικά μέσα, ενώ σε ΗΠΑ και Ευρώπη ουδείς έβλεπε με καλό μάτι την άμεση εμπλοκή στις συγκρούσεις. Όσο για την Τουρκία, όλα έδειχναν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν βρισκόταν πολύ κοντά στο να κλείσει τη μεγαλύτερη πληγή της χώρας, το Κουρδικό, με την εκεχειρία που είχε συνάψει με το ΡΚΚ και τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που είχε ξεκινήσει με την ηγεσία του.
Όλα άλλαξαν, όμως, μετά τη μαζική επίθεση που εξαπέλυσε «ξαφνικά» σε όλα τα μέτωπα το Ισλαμικό Κράτος, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος τόσο του Ιράκ όσο και της Συρίας όπου ίδρυσε το χαλιφάτο του. Διαπράττοντας,μάλιστα, φρικιαστικά εγκλήματα σε βάρος των «απίστων» κάθε θρησκείας και φυλής, αλλά και καταστρέφοντας αμύθητης αξίας μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού στην περιοχή.
Τα όσα συνέβησαν στη συνέχεια είναι, λίγο ως πολύ, γνωστά σε όλους: Οι παραπάνω βαρβαρότητες και οι αποκεφαλισμοί ομήρων συγκίνησαν τη Δύση, οι επιθέσεις των τζιχαντιστών στο έδαφός της προκάλεσαν φόβο και οργή, ενώ οι αποκαλύψεις για στράτευση εκατοντάδων Δυτικών στις γραμμές του Ισλαμικού Κράτους έκαναν τους πάντες να αισθάνονται ευάλωτοι και συνυπεύθυνοι.
Έτσι, ήταν αναμενόμενο το αίτημα της Ουάσινγκτον για τη συγκρότηση μιας νέας «συμμαχίας των προθύμων» να συναντήσει πολλά ευήκοα ώτα. Πρώτοι και καλύτεροι έσπευσαν οι Σαουδάραβες και οι περισσότεροι γείτονές τους, που νόμισαν πως με επιχείρημα την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους, θα έδιναν ένα καλό μάθημα στην Τεχεράνη και τους συμμάχους της, κυρίως μέσω της ανατροπής του Άσαντ και της μετατροπής της Συρίας σε προτεκτοράτο τους. Στη συνέχεια, στη συμμαχία εντάχθηκαν και αρκετοί Ευρωπαίοι, πρώτα οι Βρετανοί και πρόσφατα οι Γάλλοι, που βρήκαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στα παλιά αποικιοκρατικά τους λημέρια.
Η Άγκυρα, από την πλευρά της, αποφάσισε επίσης να διεκδικήσει μερίδιο από τη δόξα της ανατροπής του Άσαντ, να διευρύνει την επιρροή της στη Συρία και ταυτόχρονα να στείλει ένα σαφές μήνυμα στους απανταχού Κούρδους να μη διανοηθούν τον σχεδιασμό ενός ανεξάρτητου κράτους. Έτσι, αφού πρώτα ενίσχυσε μυστικά τους τζιχαντιστές, στη συνέχεια τίναξε στον αέρα τις συνομιλίες με το ΡΚΚ και του κήρυξε τον πόλεμο -παράλληλα, βεβαίως, με τον ISIS, ώστε να έχει το δικαίωμα να χτυπά περισσότερους στόχους και όλους τους «τρομοκράτες» που δρουν στην περιοχή.
Δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι προαναφερθέντες να εκτιμούσαν ότι η δραματική αυτή αλλαγή των δεδομένων θα έπιανε στον ύπνο τη Μόσχα και θα της στερούσε όλα της τα ερείσματα στη Μέση Ανατολή. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όμως, αποφάσισε όχι απλώς να σηκώσει το γάντι, αλλά να εμπλακεί άμεσα με τον στρατό του, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε στην εποχή που μεσουρανούσε η ΕΣΣΔ. Εκμεταλλευόμενος δε τη συμφωνία της Δύσης με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα, έβαλε στο παιχνίδι και την Τεχεράνη, αλλά και το καθεστώς της Βαγδάτης, στο οποίο πλειοψηφούν οι Σιΐτες -κι αυτός, φυσικά, προβάλλοντας τη θανάσιμη απειλή του Ισλαμικού Κράτους.
Υπάρχει κανείς που ακόμη δεν καταλαβαίνει;
Ποιοι είναι με ποιον στη Συρία
ΗΠΑ: Οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές και ταυτόχρονα εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν την αντιπολίτευση που θέλει την ανατροπή του Άσαντ
Σ. Αραβία: Το Ριάντ συμμετέχει εξαρχής στη «συμμαχία των προθύμων» υπό τις ΗΠΑ, εξοπλίζεται σαν αστακός και απαιτεί τη μη ανάμειξη του Ιράν στην περιοχή
Ρωσία: Οι Ρώσοι χτυπούν το Ισλαμικό Κράτος, αλλά ταυτόχρονα ενισχύουν τον Άσαντ και, με την ευκαιρία, πλήττουν και στόχους της αντιπολίτευσης
Ιράν: Εκτός από τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, που εδώ και καιρό πολεμά στο πλευρό του Άσαντ, η Τεχεράνη ετοιμάζεται να στείλει εκατοντάδες επιπλεόν κομάντος στη Συρία
Τουρκία: Αρχικά, η Άγκυρα κατηγορήθηκε πως ενισχύει τους τζιχαντιστές. Τώρα, η ίδια έχει εξαπολύσει πόλεμο τόσο εναντίον τους όσο και κατά του ΡΚΚ και των συμμάχων του
Ισραήλ: Χτυπά όποτε κρίνει -πότε τις κυβερνητικές δυνάμεις της Δαμασκού, πότε τη Χεζμπολάχ και πότε τους τζιχαντιστές- ενώ φέρεται να στηρίζει διακριτικά τους Κούρδους
Ιράκ: Μια χώρα τριχοτομημένη, αλλά με την κεντρική κυβέρνηση να ελέγχεται από τους Σιΐτες, δηλαδή την Τεχεράνη και πρόσφατα να υπογράφει αμυντικό σύμφωνο με τη Μόσχα
Αίγυπτος: Ισχυροποιείται και εξοπλίζεται διαρκώς, έχει κηρύξει τον πόλεμο κατά των συμμάχων του Ισλαμικού Κράτους -ενώ διατηρεί στενές σχέσεις με το Ισραήλ
Κίνα: Η μοναδική υπερδύναμη που δεν εμπλέκεται άμεσα στη Μέση Ανατολή, καθώς είναι απασχολημένη στο δικό της μέτωπο με τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου