Η μόνη ιδιοκτησία που δεν χάνεται ποτέ είναι το είδος της γνώμης...

«Η γνώμη είναι ένα είδος ιδιοκτησίας»
Τσαρλς Λαμπ

Kαιροί δύσκολοι, οι δυσκολότεροι στον ελλαδικό χώρο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μέσα, λοιπόν, στο τούνελ που βρισκόμαστε όλοι δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε...
(και εθελούσιες, και ετεροκαθοριζόμενες...) προσκρούσεις στα τοιχώματα. Με συνέπειες κακές, και για διαφορετικούς λόγους για κάθε υποπερίπτωση... Το φως της οριστικής εξόδου δεν διαφαίνεται, επομένως ο καθένας από εμάς μετατρέπει μέσα στο μυαλό του ως "φως" αυτό που κρατάει στα χέρια του για να βλέπει μπροστά του, και μόνο... Είτε αυτό προέρχεται από ένα κερί, είτε από ένα φακό. Λίγοι μπορούν να περιμένουν την επόμενη "δημόσια" λάμπα που ναι μεν υπάρχει, αλλά σε απόσταση. Αν δεν έχει σπαστεί βεβαίως, αν δεν έχει καεί, αν έχει πληρωθεί το ρεύμα, κοκ...

Μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον απλωμένα χέρια, που φοράνε τα γάντια του θράσους, του επιτηδευμένου και του αγενούς, "θωπεύουν" με άσχημο τρόπο μια "κυρία" που φαινομενικά έκανε το λάθος να κυκλοφορεί ανάμεσα. Την αλήθεια. Και ενώ η ίδια συνειδητά επέλεξε να μπει μέσα στο τούνελ. Γιατί ξέρει πως αν κατάφερναν να βγουν μαζί της και οι άλλοι από την ίδια έξοδο, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους. Οι διάφοροι σφετεριστές τη φαντάζονται να φοράει ακριβό (και ολίγον τι "sexy") φόρεμα, να έχει μακιγιαριστεί ακολουθώντας τις ιδανικότερες συμβουλές των ειδικών, να έχει περάσει πριν από ένα ακριβό κομμωτήριο, και να φοράει γόβες. Δεν φταίνε, θα σου πουν, γιατί δεν έχει καλό φως να (τη) δούνε. Γιατί, η ίδια η αλήθεια έχει φορέσει ένα απλό μπλε τζιν, ένα μαύρο μπλουζάκι, και τα αγαπημένα της αθλητικά παπούτσια...

Ο τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων παρέχει εξαρχής διάφορες επιλογές. Και αναφερόμαστε στις δημόσιες υποθέσεις. Γιατί στα προσωπικά ζητήματα έχουμε διαφορετικές συμπεριφορές. Όχι γιατί αλλάζει η κοσμοθεώρηση μας και ο τρόπος σκέψης. Αλλά, γιατί μας μοιάζει πιο εύκολο να διαχειριζόμαστε πράγματα που σχετίζονται με λίγους, παρά εκείνα που αφορούν σε πολλούς. Μπορούμε, λοιπόν, να σταθούμε απλά στην καταγραφή των γεγονότων. Αλλά, και να ψάξουμε το γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο που θα μας επιτρέψει να καταλήξουμε σε εξαγωγή γενικών -φιλοσοφικής υφής- πορισμάτων. Μπορούμε, επίσης, να εστιάσουμε σε ατομικές στάσεις. Σε κίνητρα, συμπεριφορές, κινητικότητες ατόμων. Δεν είναι λίγοι αυτοί που συνδυάζουν και τα τρία.

Σημασία έχει, οτιδήποτε και αν επιλέξουμε να κάνουμε, το να είμαστε σε θέση να τηρούμε τους κώδικες δεοντολογίας. Αυτοί σε κάθε τομέα υπάρχουν, αλλά η τήρηση τους είναι κάτι που αποτελεί "παράξενη" υπόθεση. Γιατί, "παρασυρόμαστε από τα γεγονότα", γιατί "πνιγόμαστε από τα άγχη μας", γιατί "είμαστε άνθρωποι...", γιατί "τα πράγματα είναι δύσκολα", γιατί "έτσι ορίζουν οι ανάγκες", γιατί "σε καιρούς όψιμων ανθρωποθυσιών αυτό που μετράει είναι η επιβίωση", και αρκετές άλλες δικαιολογήσεις. Έτσι, λίγο μας ενδιαφέρει η προσωπικότητα και τα δικαιώματα κάποιου, αρκεί να "πληγεί ο εχθρός". Είναι, για να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα σε ένα συγκεκριμένο τομέα της κοινωνικής "σφαίρας" , πιο εύκολο -σου λένε- να ευδοκιμήσει το λεγόμενο παρασιτικό κεφάλαιο σε καιρούς κρίσης και οικονομικής-παραγωγικής-καταναλωτικής δυσπραγίας παρά ένας επιχειρηματίας που ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες... Στο άκουσμα τέτοιων λέξεων το μόνο πράγμα που μας έρχεται στο νου είναι ένα αγαλματίδιο με τη φυσιογνωμία του Λουίτζι Πιραντέλλο...

Το να παλεύεις για την τήρηση της δεοντολογίας δεν είναι αδυναμία. Ούτε το "καταφύγιο" των "αποκλεισμένων". Ούτε συνήθεια των "λούζερς της ζωής", γιατί δύναμη υπάρχει και στο στρατόπεδο των "απέξω" (διάσπαρτη, διασπασμένη, αποδυναμωμένη, συγχυσμένη, αλλά υπάρχει...). Είναι η βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση σε ένα κοινωνικό σώμα της αξιοπρέπειας. "Μα, τρώγεται η αξιοπρέπεια;", θα αντιτάξουν πολλοί... Όχι, αλλά κάνει το υπάρχον φαγητό πιο ικανό να χορτάσει εκείνον που δεν είναι άπληστος και σταματάει να τρώει μόλις νιώσει το στομάχι του γεμάτο. Είναι τραγικό να μιλάει κανείς για τα αυτονόητα και να φοβάται πως ηθικίζει. Οι ζούγκλες έχουν τους δικούς τους κανόνες, αλλά και οι άνθρωποι τις δικές τους συνειδήσεις. Οι εκβιασμοί και οι πιέσεις είναι πολλάκις επαναλαμβανόμενες συνθήκες. Το φάσμα των δυσχερειών τα τελευταία χρόνια έχει πολλαπλασιαστεί. Πρέπει να έχεις και κάποιες σημαντικές καβάντζες για να υπερασπιστείς το δίκαιο των πολλών (όποια χρωματική απόχρωση και αν του δώσεις...) χωρίς συνέπειες. Δυστυχώς. Αλλά, τουλάχιστον, παλεύεται ακόμα το πράγμα. Υπάρχουν παντού άνθρωποι που δεν λυγίζουν, που αντιστέκονται για το "γαμώτο" του -αβέβαιου ως προς την επιτυχή κατάληξη- αυτοσεβασμού. Τους βγάζουμε το καπέλο και συνεχίζουμε... Αν -σύμφωνα με τον Λαμπ- η γνώμη είναι ένα είδος ιδιοκτησίας, η μόνη ιδιοκτησία που δεν χάνεται ποτέ είναι το είδος της γνώμης...

nonews news