Αποδείξεις:
Ο Απόλλων – Απολλύων/ Καστροφέας, Ώρος, Αββαδών, λατρευόμενος κι από Μασώνους με την διπλή του φύση, ίσως κάποτε πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, που θεοποιήθηκε από το τότε ιερατείο, για εξουσιαστικούς λόγους, όπως πάντα συνέβαινε από την αρχαιότητα μέχρι και στις μέρες μας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται, φιλολογικός πόλεμος και ιδεοληπτικός μεταξύ ανθρώπων, για συμβολικές έννοιες και απομυθοποιήσεις καταστάσεων/ μυθιστορήματα δίχως πραγματική ουσία αλλά μεταφορική και μάλιστα φτιαγμένα από την ανθρώπινη φαντασία.
Ο πόλεμος αυτός υφίσταται και συνεχίζει να διαιωνίζεται μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι κάνουν πάντα το λάθος, να επιχειρούν να πολεμήσουν, τις απομυθοποιήσεις, εφευρίσκοντας δικές τους απομυθοποιήσεις ως όπλα.
» Το διχαστικό αυτό, θέατρο του παραλόγου, του πολέμου των συμβολικών απομυθοποιήσεων και θεοποιήσεων, ανθρώπων και καταστάσεων, θα τελειώσει παντού και μια για πάντα, όταν επιτέλους ο αποκρυφισμός/ μυστικισμός και η εξουσιαστική φύση, όπως και η εμπλοκή στα γεωπολιτικά, εκ μέρους των ιερατείων, καταργηθεί και διωχθεί με νόμο!
Μόνο έτσι πολεμάς τις για εξουσιαστικούς λόγους δημιουργημένες απομυθοποιήσεις των ιερατείων, τις καταργείς, διώκωντας τους πράκτορες που τις υποκινούν, ακόμα και με το ατσάλι!
Η έκφραση άποψης και οι θεωρήσεις, η φιλοσοφία και η θεολογία, δεν διώκωνται αλλά η στοχευμένη υπονόμευση, εθνών και κοινωνιών και η σπορά εθνικού διχασμού, από αποκρυφιστικούς κύκλους, για γεωπολιτικούς λόγους, είναι έγκλημα ισάξιο της εσχάτης των ποινών και ειδικότερα από ομοεθνής, συνιστά εσχάτη προδοσία και οφείλει να τιμωρείται, το λιγότερο με εξορία »
Περί Απόλλων-Απολλύων, διπλής φύσεως, εκ των ιερατείων θεοποιημένη προσωπικότητα:
Συντακτικά, τροποποιημένη αναδημοσίευση από: http://anti-neotaksites.blogspot.com/2011/12/blog-post_31.html#ixzz1i7Jw2CZL
»Λένε ότι ο Απόλλων, τυρρανικός πολύ θα γίνει και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)
»Έχουσι βασιλέα επ’αυτών τον άγγελον της αβύσσου, όνομα αυτώ Εβραιστί Αβαδδών, εν δε τη Ελληνική, όνομα έχει Απολλύων»
(Αποκάλυψις Ιωάννου, ΄Θ, 10)
»Και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους, όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει»
(Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα)
» Λέει η Γραφή πως ο Διάβολος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός και τι κάνει; Προφανώς προφητεύει»
(Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ VIII)
Οι σοφοί λένε, πως δεν έχουν καταλήξει στην ετυμολογία του ονόματους του εν λόγο »θεού» Αυτό οφείλεται στην εξιδανίκευση των ιδιοτήτων του. Δεν είναι φιλολογικό αλλά ιδεολογικό πρόβλημα. Η ετυμολογία του »Απόλλων» είναι αντίθετη με όσα πιστεύουμε σήμερα γι’ αυτόν.
Η αδυναμία εξήγησης της επωνυμίας του είναι αναμενόμενη, γιατί αυτή εκφράζει τα πραγματικά του γνωρίσματα, που θα θέλαμε/ να μην υπήρχαν. Ούτε οι αρχαίοι σοφοί είχαν συμφωνήσει, για τον ίδιον λόγο.
Οι απλοί πιστοί όμως, δεν είχαν αμφιβολία για την ερμηνεία του ονόματος, όπως θα δούμε.
Το όνομα προέρχεται από το ρήμα »απολλυμι» »απολλύειν» και »απόλλειν» δηλ. »σκοτώνω» »καταστρέφω»
Λεξικό Δημητράκου – Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα »Απόλλων»:
»Οι αρχαίοι πολλαχώς ετυμολόγουν τούτο» (Το όνομα Απόλλων)
»Επικρατέστερα όμως ήτο η από του απολλύειν ετυμολογία»
Ο »Απολλύων» της Αποκάλυψης:
»…ως και ο Απόλλων δοκεί τισίν εκ του απόλλειν δια το φοβερώτερον ονομάζεσθαι.»
(Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψωδία, Α, σελ. 13)
Λίγοι το παραδέχονται σήμερα, γιατί χαλάει την ιδεώδη εικόνα ενός θεού που στην πραγματικότητα είναι εξολοθρευτής και προξενεί απώλειες…
Στην αρχαιότητα όμως, λίγοι το ερμήνευαν αλλιώς και αυτοί από σεβασμό προς τον Φοίβο, όχι στην Αλήθεια.
Πολλοί Έλληνες φοβόταν ακόμα και να προφέρουν το φριχτό γι αυτούς όνομά, του αντιπροσωπευτικού μας θεού…
Λέει ο Πλάτωνας:
»Το ίδιο συμβαίνει, όπως είπα και με τον Απόλλωνα, πολλοί φοβούνται το όνομα του θεού, σα να προμηνά κάτι κακό» »ως σημαίνον φθορά τινά»
(Πλάτων, »Κρατύλος» 404 e »Ταυτόν δε και περί τον Απόλλω όπερ λέγω, πολλοί πεφόβηνται περί το όνομα του θεού, ως τι δεινόν μηνύοντος»)
Προτείνει άλλες εξηγήσεις, αρνούμενος την »χαλεπήν» (τον καταστροφέα).
Ο Πλατωνικός διάλογος για τα ονόματα των θεών, τελειώνει με την φράση του Σωκράτη: »Δέδοικα περί αυτών διαλέγεσθαι»
(Πλάτων, »Κρατύλος» 407, d) »Φοβάμαι να μιλάω γι αυτούς)
Οι αρχαίοι σοφοί προσπαθήσαν να εξανθρωπίσουν την αρχαία θρησκεία, δυστυχώς σε βάρος της Αλήθειας και της Επιστήμης που ήθελαν να υπηρετήσουν.
(Συμπληρωματικό σχόλιο Μάρκου Ζάρρα, ανα – δημοσιεύων το άρθρο:
Οι αρχαίοι σοφοί προσπαθήσαν να εξανθρωπίσουν την αρχαία θρησκεία, δυστυχώς σε βάρος της Αλήθειας και της Φιλοσοφίας και οι Ρωμαίοι, προσπάθησαν να δογματοποιήσουν, την ύστερη θρησκεία, διδάγματα του Ιησού, δυστυχώς πάλι σε βάρος της Αλήθειας και της Φιλοσοφίας και του ιδίου, μιας και υπηρετούσαν το ψέμα και την εξουσία τους.
»Το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο»
»Τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου»
Η πίστη, είναι θεώρηση και αντικείμενο έρευνας και φιλοσοφίας, του τομέα της Θεολογίας/ Θεογονίας και ζήτημα ελεύθερης βούλησης και όχι εξουσιαστικό δόγμα, γεωπολιτικό μέσον κυριαρχίας/ επιροής και απόκτησης υλικού πλούτου!)
Ο »θεός του φωτός» Απόλλων, έγδαρε τον αυλητή Μαρσύα, γιατί τόλμησε να τον συναγωνιστεί.
(Σχόλιο Μ,Ζ: Αυτό από μόνο του, αποτελλεί στοιχείο, ύπαρξης ενός ιερατείου που θεοποίησε ανθρώπους και καταδυνάστευε, μέσω αυτών, όπως συνέβαινε πάντα και παντού.
Το ίδιο αποκαλύπτεται και στην εβραική θεολογία, που αποκαλύπτεται πως άλλο ο Γιαχβέ του Αβραάμ και άλλο ο πραγματικός δημιουργός του σύμπαντος).
Ο θανατηφόρος χαρακτήρας του Απόλλων, ως ερμηνεία του ονόματός του, μέσα από την μυθολογία περιγραφής του, που αποκαλύπτει την διπλή φύση του:
Μόλις γεννήθηκε, μωρό ακόμη, ο Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα και τον Τιτυό με τα βέλη του.
Είναι ο θεός των επιδημιών, που εξαπολύει π.χ. στο Ελληνικό στρατόπεδο στην Τροία.
Το ίδιο πίστεψαν οι Αθηναίοι κατά την διάρκεια του Λοιμού στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
(Θουκυδίδης, Ιστοριών ΄Β, 54)
Φυσικά ο Απόλλων, έγινε παράλληλα θεραπευτής, μια που του απευθύνονταν »ικεσίες»
(Σχόλιο Μάρκου Ζάρρα: Οπότε ως άνθρωπος που θεοποιήθηκε, »είχε καβαλάσει το καλάμι» που λέμε) και αυτές οι ικεσίες, κοινώς προσκυνήματα/ υποταγή/ παρακάλια, για απαλλαγή από τις ασθένεις που ο ίδιος έστελνε…
(Σχόλιο Μ, Ζ: »άνθρωπος που θεοποιήθηκε και έστελνε ασθένειες» για να τον προσκυνούν; Πολλά λέγονται για ύπαρξη ανώτερου πολιτισμού εναλλακτικής τεχνολογίας στην αρχαία εποχή, όλα είναι πιθανά.)
Ένα επίθετο του θεού, ήταν »Ούλιος» »Ο Απόλλων, ήταν γιατρός» (Σχόλιο Μ,Ζ: Θυμίζει τον Π.Ο.Υ, την αποστολή ιών και μετά τροφοδοσία με εμβόλια).
(Ο Στράβων, 14, σελ. 49, δίνει μόνο την θετική ερμηνεία »υγιαστικόν» »σημαίνει δε και ολέθριος»)
(Σούδα, λήμμα »Ούλιος», Ευστάθιου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψωδία, Λ, σελ.9) Υπάρχει άγαλμα του που απεικονίζει αυτή τη διπλή φύση του.
Στο ένα χέρι κρατά βέλος – την αρρώστεια – (όχι το συνηθισμένο τόξο) και στο άλλο ένα δοχείο με φάρμακο. ‘Αλλωστε η λέξη »ιός» αρχικά σήμαινε »βέλος». Λεξικό Δημητράκου, αντίστοιχο λήμμα. Σημαίνει επίσης »Δηλητήριο» πράγμα φυσικό γιατί πολλά βέλη ήταν συνήθως δηλητηριασμένα.
Συνδέεται δηλαδή άμεσα με τον θεό. Οι μύθοι, όπου ρίχνει αρρώστιες στους αμαρτωλούς ή απίστους, είναι πολλοί.
Σκοτώνει αθέατος, σαν τα μικρόβια και τους ιούς, με τόξο, που είναι το έμβλημά του. »Εκηβόλος»
Είναι ο καταστροφικός ήλιος που ξεραίνει τα πάντα.
Η δράση του μπορεί να παραλληλιστεί με την φονική επίδραση των μικροοργανισμών, που δεν διαλέγουν τα θύματά τους.
Ο Απόλλων είναι ηλιακή θεότητα (Ώρος).
Μπορεί να είναι και νοσογόνος;
Ναι, αν παραδεχτούμε την Αιγυπτιακή του καταγωγή.
Εκεί, ο Ήλιος θεωρούνταν πως: Είναι καυτός και θανάσιμος.
Έτσι απέδιδαν τις λοιμώδεις ασθένειες στον ήλιο.
(Κλήμης Αλεξανδρείας »Στρωματείς» VII, σελ. 129, »πυρώδεις γαρ και αναιρετικός, αυτίκα τας λοιμικάς νόσους ηλίω ανατιθέασιν»
»Ο Ήλιος με ακράτητη και σκληρή φωτιά κατακαίει και ξεραίνει τα φυτρωμένα και βλαστάνοντα και το μεγαλύτερο μέρος της γης το κάνει παντελώς ακατοίκητο από την φλόγωση και κυριαρχεί σε πολλά μέρη και στην Σελήνη»
(Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 41).
»Ο ήλιος, ον λοιμωδών νοσημάτων φασίν αίτιον»
(Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψωδία, Α, σελ. 20)
Ο Ήλιος, (Σχόλιο Μ,Ζ: Ο εκ των αρχαίων, θεός Ήλιος, κατά την εποχή των Ορφικών και πριν, δηλαδή άλλη οντότητα, όχι ο Απόλλων) στην Ελλάδα, δεν ήταν θεός του θανάτου.
Αυτό δείχνει άλλη μια φορά, πως ο Απόλλων, δεν ήταν Ελληνικός θεός.
(Σχόλιο Μ,Ζ: Και πρωτοεμφανίσθει η λατρεία του, μετά την λεγόμενη εποχή των Ορφικών.)
Σύμφωνα με τον Αιγυπτιακό Μύθο, τον Απόλλων, »τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου»
(Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38 (αποσπάσματα) στην Αίγυπτο).
Ο Φοίβος ήταν και θεός του Λιμού, της Πείνας: »Γιατί αυτή βρίσκεται μέσα στο Απολλώνιο, δίπλα στο θρόνο του Απόλλωνα, σαν ζωγραφισμένη ανα-παράσταση της Πείνας» (Λιμός) »με μορφή γυναίκας»
(Αθηναίος, Δειπνοσοφισταί, Ί, 75, σελ.213)
Ο Απόλλων, είναι υπεύθυνος άμεσα ή έμμεσα, για τον θάνατο πολλών αθώων πλασμάτων στην Μυθολογία, του Υάκινθου, της Δάφνης, του Μαρσύα, των μικρών παιδιών της Νιόβης, της Κορωνίδας, της Βολίνης, της Κασταλίας, της Χιόνης, της Θρύας, του Λευκάτα, του Κυπάρισσου, του Κινύρα, του Λεύκιππου, του Λίνου κλπ. κλπ.
(Σχόλιο Μ,Ζ: Της γυναίκας του της ίδιας, που την έκαψε.)
Μερικούς τους καθάρισε γιατί έλεγαν πως ήταν καλύτεροι μουσικοί, αν και οι Δελφοί προστάτευαν τους ποιητές και τους μουσικούς, γιατί θεωρούταν υπηρέτες και όργανα των Μουσών.
Σκότωσε και τον τοξότη Εύρυτο, γιατί τόλμησε να τον προκαλέσει σε αγώνα τοξοβολίας! Επειδή είναι το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων…
(Σχόλιο Μάρκου Ζάρρα: Έναν τέτοιον άνθρωπο που μέσω του ιερατείου το παιζε θεός, δεν θα θέλατε να τον διαπεράσετε με ατσάλι;)
Η αγαπημένη του προφήτισσα, η Σίβυλλα, (Αυτή που προφήτεψε τον Ιησού), σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα, όπως η ίδια είχει προβλέψει.
Όπως οι αρρώστιες που στέλνει, είναι ανεξέλεγκτος. Δεν θέλει – η δεν μπορεί – να επιλέξει τα θύματά του, που συχνά πεθαίνουν, εξ αιτίας του χωρίς να το επιδιώξει, όπως η Δάφνη και ο Υάκινθος.
Λίγοι τον συνάντησαν στην Μυθολογία και διέφυγαν αλώβητοι, όπως λίγοι ξεφεύγουν από μια επιδημία.
Κατά αντιμετάθεση, είναι ο πατέρας του θεραπευτή Ασκληπιού.
Ο Απόλλων-Ώρος και η Άρτεμη είναι και θεοί του αιφνίδιου θανάτου.
»Μην πήρε τη ζωή σου η σαιτεύτρα Άρτεμη;»
(Οδύσσεια, λ, 175, επί αιφνίδιου θανάτου γυναίκας)
»Η σαιτεύτρα η Άρτεμη χτύπησε τη γυναίκα» Οδύσσεια, ο 479.
Αυτή η ιδιότητα των δίδυμων θεών, περί αιφνίδιων θανάτων, είναι γενικά αποδεκτή, αν και…άγνωστη.
Γι αυτό έχουν σαν όπλο το τόξο.
Η ερμηνεία του ονόματος ως »καστροφέας» ανταποκρίνεται και σε αυτό το γνώρισμα του θεού.
»Μα σαν γεράσουν των θνητών οι φάρες, τότε ο Φοίβος θ’ άρθει ο αργυροδόξαρος κι η Άρτεμη μαζί του και με πυκνές σαίτες τους, θα τους γλυκοθανατώσουν»
(Οδύσσεια, ο, 408).
(Σχόλιο Μάρκου Ζάρρα: Λέτε το »φοίβος πάλι ελεύσεται» και »θα επιστρέψει ο υιός της απώλειας τα έσχατα χρόνια» να συμπίπτουν μεταξύ τους;)
Ο Στράβων προσθέτει:
»Σε αυτούς τους» δυο »θεούς αποδίδονται οι επιδημικές αρρώστειες και οι αιφνίδιοι θάνατοι»
Οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις του Απόλλωνα είναι ένοπλες. Αυτό τον ταυτίζει με τον Χάρο των Νεοελληνικών τραγουδιών, που έχει και ηλιακά χαρακτηριστικά »έχει του ήλιου τα μαλλιά της αστραπής τα μάτια» στα Δημοτικά τραγούδια και είναι επίσης πνεύμα θανάτου κυρίως.
Στον Απόλλωνα θυσίαζαν άνθρωπο και στο βράχο του Λευκάτα, στη Λευκάδα.
Οι Δελφοί, ακολουθώντας το υπόδειγμα του θεού τους, εκτέλεσαν τον Αίσωπο, χωρίς δίκη. »Δελφοίς γαρ συνέβη το δαιμόνιον οργισθήναι, αδίκως ανελούσιν Αίσωπον»
(Γιατί στους Δελφούς συνέβη να οργιστεί το Δαιμόνιο και έτσι σκότωσαν άδικα τον Αίσωπο)
Η λατρεία του επιβλήθηκε με τον φόβο που ενέπνεε.
ΑΧΙΛΛΕΥΣ:
»Πρώτο στην κακία» Μ έχεις πλανέψει, Μακροδόξαρε, στην κακωσύνη ο πρώτος απ όλους τους θεούς, που εσύ μ αλάργεψες απ το τειχί, τι ειδάλλως κι άλλοι πολλοί τη γη θα δάγκωναν, μέσα στην Τροία πριν φτάσουν. Δόξα τρανή να χάσω μ έκανες και γλίτωσες και κείνους εύκολα δα, τι δε φοβήθηκες το γδικιωμό μου πίσω. Φτάνει μονάχα να χα δύναμη και να σε γδικιωνόμουν!
(Τον χαρακτηρίζει ο Αχιλλέας)
(Ομήρου Ιλιάς. Χ15 κ. έ. Μτφρ. Καζαντζάκη – Κακριδή).
Συνεπώς, το »Απολλύων» (καταστροφέας) είναι η πραγματική ερμηνεία του »Απόλλων»
Οι Δελφοί ρωτήθηκαν για την φύση του θεού, απάντησαν με τον χρησμό:
»Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς, είναι ο γιός του Δία, ο Απόλλων»
(Σχόλιο Μ,Ζ: Το μυαλό σας και η μυαλίρα, που εδώ και χρόνια τα χετε βρει με την Μασωνία, υποκριτές του ΥΣΕΕ και υποκινείτε τον θρησκευτικό διχασμό, καταραμένοι προδότες του έθνους! Για τον Σώρρα δεν λέω τίποτα, εξ άλλου αυτός είναι τσίρκο και αυτογελοιοποιείται από μόνος του)
Τα ιερά ζώα του Απόλλωνα, ως σύμβολα του ονόματός του:
Δύο μολυσματικά ζώα, το ποντίκι (Απόλλων Σμινθεύς) και η μύγα, ήταν τα ιερά ζώα του θεού.
Το ποντίκι αποτελούσε ιερό ζώο (Τοτέμ) της Τροίας, της αγαπημένης του πόλης και της Κιβωτού της Διαθήκης των Εβραίων.
Ήταν ιερό του ζώο και στην Αίγυπτο και θάβονταν κοντά στον ναό του.
(Ο Απόλλων στην Αίγυπτο ονομαζόταν Ώρος. Ηρόδοτος, »Ευτέρπη» 156. και Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38)
Οι Καζαντζάκης – Κακρίδης μεταφράζουν το Σμινθεύς ως »Ποντικοδαίμονας»
Για τις μύγες θυσίαζαν ένα βόδι πάνω σε έναν βράχο που τον έλεγαν »Μυίαγρο» μπροστά στον ναό του Απόλλωνα στο Άκτιο, πριν θυσιάσουν στον θεό.
(Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας II, σελ. 36. Ελευθερουδάκης, λήμμα »Μυίαγρος»)
Οι μύγες ονομάζονταν και έλειοι, »εν ρητορικώ λεξικώ φέρεται ως είδος τι μυιών» »ίσως δε απλώς ούτω καλεί τας εν τοις έλεσι»
Η μύγα ανήκε στο πάνθεον του Φιλισταικού και Φοινικικού θεού Βαάλ.
(Τον λατρεύουν και οι Μασώνοι σαν θεό τους).
»εν τω Βαάλ μυία θεός Ακκαρών» (Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών ‘Δ, Ά, 1-6)
Το κοράκι, ένας δαιμόνιος πτωματοφάγος, ήταν ιερό ζώο του θεού επίσης.
(Ρισπέν, Μυθολογία κεφ. Απόλλων. Πλούταρχος, Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22. Κοράκια καθοδήγησαν και τον Αλέξανδρο μέσα από την έρημο, στο Μαντείο του Άμμωνα, στην Αίγυπτο (Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 49,5) με τον οποίο ταυτίζονταν ο »μηλόκερως» Φοίβος.
Ακολουθούν οι Γύπες και οι Κουρούνες.
Οι Λύκοι επίσης, που μεταδίδουν λύσσα στα τσοπανόσκυλα και εμμέσως στον άνθρωπο και τρώνε πτώματα, ήταν ιερά ζώα του θεού βλ. »Λύκιος Απόλλων»
Τα ζώα που αναφέρθηκαν είναι προάγγελοι, η και φορείς και κερδισμένοι των επιδημιών.
Άλλα ζώα των Ελών, ο Κύκνος και ο Ερωδιός και το ιερό του ζώο στην Αίγυπτο, το Γεράκι, ήταν παρόντα στην λατρεία του.
Οι Αιγύπτιοι έθαβαν ευλαβικά… ποντίκια και γεράκια στην ιερή περιοχή της Βουτού, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων-Ώρος και υπήρχε και ναός του.
(Ηρόδοτος, 2, 67)
Διαπιστώσαμε πως πολλοί φοβόταν να πουν το όνομα του Απόλλωνα, γιατί το θεωρούσαν προσβλητικό για τον θεό.
Η εκδοχή πως το αρχικό όνομα ήταν Απόλλων = Καταστροφέας πρέπει να απορριφθεί.
Η λέξη έγινε βρισιά λόγω της δράσης του.
Ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθεί το αρνητικό όνομα του Απόλλωνα – Ώρου, είναι η ξένη του προέλευση.
Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι ιερείς του Απόλλωνα, διέταξαν να εξαγνιστεί, η Δήλος με απομάκρυνση των από παλιά θαμμένων νεκρών από το νησί.
Απαγόρευσαν μάλιστα τη γέννηση και το θάνατο πάνω του.
(Θουκυδίδης, Ιστοριών Έ 1 και ΄Γ 104. και Ηρόδοτος, 1,64)
Το ίδιο ίσχυε και στα ιερά του Ασκληπιού, (Παυσανίας, Κορινθιακά, 27, 6) παρακλάδι της Απολλώνιας λατρείας.
»Ιατρείο που απαγορεύεται να πεθάνεις και να γεννήσεις»
Σώζεται και ο μύθος του Αργείου Κόροιβου, που για να γλυτώσει από τις συμφορές που έστελνε ο Απόλλωνας, διατάχθηκε από τους Δελφούς να χτίσει ναό του Απόλλωνα, όπου έπεφτε ο τρίποδας που του δώσανε.
(Παυσανίας, Αττικά, 43, 7-8)
Μ’άλλα λόγια, η λατρεία του θεού καθιερωνόταν με τρομοκρατία. Παρόμοια συμπεριφορά είχε και ο Γιαχωβάς των Εβραίων.
(Σχόλιο Μάρκου: Άλλο ο Εβραίος θεός Γιαχωβάς του Αβραάμ και άλλο ο πραγματικός δημιουργός και αυτό το λέω στους σύγχρονους Χριστιανούς για να μην πλανώνται).
»Του αρέσουν τα δώρα του Φοίβου σας, (= φιλόδωρος) αλλά δεν είναι φιλάνθρωπος.
Πρόδωσε τον φίλο του τον Κροίσο και αφού του πήρε την αμοιβή, γιατί του αρέσουν τα λοξά (= φιλόλοξος) ανέβασε τον Κροίσο στην πυρά, μέσω του ποταμού Άλυ.
»Αχάριστος είναι αυτός που προσκυνάς, παίρνει την αμοιβή και παρά το χρυσάφι πάλι ψέματα λέει»
(Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙΙ, σελ 38.
Ο Κροίσος ήταν μέγας δωρητής των Δελφών αλλά το Μαντείο δεν τον προειδοποίησε για την ήττα του στον ποταμό Άλυ από τους Πέρσες, αντίθετα τον παρέσυρε σ αυτήν, με έναν διφορούμενο χρησμό: »Αν ο Κροίσος περάσει τον ποταμό Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος»
Ο Φοίβος δεν πιάνονταν… Φυσικά οι ιερείς και όχι ο »θεός» είπαν το ψέμα.
Και δειλός. Κοτζάμ θεός, καταδέχεται να χτυπήσει πισώπλατα τον Πάτροκλο.
Φοβάται να αντιμετωπίσει στα ίσια και τον Διομήδη και φωνάζει τον Άρη για προστασία.
(Ιλιάδα, Έ, 455.)
Η εξαπάτηση είναι η ίδια η φύση του Απόλλωνα. Παραπλανά τον Αχιλλέα, απομακρύνοντάς τον με κόπλα από τα τείχη της Τροίας.
Γλιτώνοντας τον Αινεία από τα χέρια του Διομήδη, στην Ιλιάδα, κατασκευάζει ένα αντίγραφο του Τρώα που γύρω του αρχίζουν να σκοτώνονται οι αντίπαλοι.
(Ιλιάδα, ‘Ε, 449.)
Μήπως ο Αινείας είναι ο αγαπημένος του;
Μπα… Η απάνθρωπη και απατηλή στάση του Φοίβου φανερώνεται στην μονομαχία Αινεία – Αχιλλέα.
(Ιλιάδα, Υ, 75 – 353)
Ενώ ο θεός είναι σύμμαχος των Τρώων, έχει ήδη συμπαρασταθεί στον Αινεία και παρ όλο που οι θεοί αποφάσισαν πως ο Αινείας πρέπει να επιζήσει για να εκπληρώσει την μοίρα του, ο Φοίβος δεν μπορεί να πάψει να εξαπατά. Είναι η φύση του.
(Μ,Ζ: Λαμόγιο εκ φύσεως!)
Ενώ ο Τρώας κρύβεται μπρος στον ακαταμάχητο Έλληνα Ήρωα, πείθεται λοιπόν, να χτυπηθεί με τον Αχιλλέα »πειθόμενος μύθοισιν Απόλλωνος»
(Ιλιάδα, Υ, 295)
Αν και ο θεός γνωρίζει πως ο Τρώας έτσι θα σκοτωθεί σίγουρα, δεν του συμπαραστέκεται καν. Τον παρατά, έρμαιο στα χέρια του Αχιλλέα.
Την σωτηρία του Αινεία, αναλαμβάνουν οι φιλέλληνες θεοί, Ήρα και Ποσειδών.
Ο Απόλλων, ο καταστροφέας, ο Ποντικοδαίμονας, δεν πιάνεται φίλος, γιατί όπως είπαμε, είναι σαν μια μεταδοτική ασθένεια που μολύνει αδιάκρητα.
Στην Τέμεσσα της Ιταλίας, το πνεύμα ενός ναύτη του Οδυσσέα, σκότωνε νέους και νέες. Οι κάτοικοι είπαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Το Μαντείο των Δελφών, τους διέταξε να χτίσουν ναό στο κακό πνεύμα και να του παραδίδουν μια νέα τον χρόνο.
Ο Ολυμπιονίκης Εύθυμος όμως, επιτέθηκε στο κακό πνεύμα και το έδιωξε από την πόλη.
(Παυσανίας, Ηλιακά ΄Β, 6,7-10)
Οι Δελφοί διέταζαν λοιπόν, υποταγή σε κάθε κακοποιό πνεύμα και όχι αγώνα εναντίων του.
(Σχόλιο Μάρκου Ζάρρα: Παρά το δελφικό παράγγελμα: »Να μισείς το κακό» Ως γνωστών, όλοι οι κανόνες, ισχύουν μόνο για το ποίμνιο αλλά το ιερατείο έχει το ακαταλόγιστο, πάντα έτσι ήταν, από την αρχαιότητα ως και σήμερα.)
Ανάλογα παραδείγματα, όπου η »πάτρια θρησκεία» μας διέταζε προσφορές ανθρώπων και ζώων, σε τέρατα ή πνεύματα, που τελικά αντιμετωπίστηκαν και νικήθηκαν από Ήρωες, κατά παράβαση των χρησμών αφθονούν.
Ένα παιδάκι παίζοντας, μάζεψε από το χώμα ένα πέταλο, που έπεσε από το στεφάνι της Άρτεμης, στους Δελφούς. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο νήπιο, διάφορα παιχνίδια και το χρυσό πέταλο και περίμεναν να δουν τι θα πρωτοαγγίξει.
Ξανάπιασε το χρυσό πέταλο.
Σύμφωνα μ αυτούς ήταν ιεροσυλία.
Έπρεπε να εφαρμοστεί ο δελφικός νόμος που προέβλεπε θάνατο στους ιερόσυλους.
Και το παιδάκι θανατώθηκε…
(Αιλιανός, »Ποικίλη Ιστορία» V,16)
Ο Απόλλων, εμφανίστηκε στον Θεσσαλό Αράτιο και του είπε να προσέξει, μπας και οι εχθροί του κάνουν μια μεγαλύτερη προσφορά από αυτόν και κερδίσουν έτσι την εύνοιά του.
(Πάντα με το μέρος του Δικαίου, ο Φοίβος)
Τότε ο Αράτιος έταξε να του θυσιάσει εκατό άντρες!
Στη συνέχεια, αφού νίκησε, ακύρωσε την υπόσχεση.
»Δια το μη ιεροπρεπή είναι» Ο μόνος που δεν είχε πρόβλημα με την ανθρωποθυσία ήταν ο Απόλλων.
Μάλιστα η ιστορία κατέληξε, στο να θεωρούνται οι Θεσσαλοί απατεώνες και να μείνει η έκφραση: »Θετταλών σόφισμα»
(Σούδα, λήμμα »Θετταλών σόφισμα»)
Ένα άλλο παράδειγμα της σκληρότητας του θεού, είναι το »Δήλιον πρόβλημα»
Για να σταματήσει μια επιδημία, ο Απόλλων, ζήτησε να διπλασιαστεί ο κυβικός βωμός του, ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα.
(Η ακμή του διπλάσιου σε όγκο κύβου πρέπει να είναι κατά 1,26 φορές μεγαλύτερη του αρχικού.)
Οι πιστοί αρχικά, προσθέσανε άλλο τόσο πάνω στο βωμό καταστρατηγώντας το κυβικό σχήμα και η επιδημία δεν σταμάτησε.
Φυσικά ο »θεός» δεν μπορούσε να πάψει το θανατικό αλλά οι ιερείς του τον δικαιολόγησαν με το ότι ήθελε να σπρώξει τους Έλληνες, να ασχοληθούν με τα μαθηματικά!
Επίσης οι διφορούμενοι χρησμοί δικαιολογούταν σαν προσπάθεια να υποχρεωθούν οι πιστοί να ενδιαφερθούν για την διαλεκτική και την Φιλοσοφία.
(Πλούταρχος, »Περί του Ει του εν Δελφοίς»,6)
Τα γράφει ο Απολλώνιος ιερέας Πλούταρχος αλλά και ο Αθήναιος. Από τις παπαδίστικες δικαιολογίες προέκυψε πως ο Απόλλων, προωθούσε την επιστήμη και την φιλοσοφία.
Έτσι γεννιέται ο πολιτισμός, που για την αρχαιότητα ήταν θέμα επιβίωσης, με αυτόν που βρήκαν να τον προστατεύει, σκοτώνοντας μουσικούς.
»Τελικά, τους πήγαν τους φιλόσοφους στα δικαστήρια και τους έδωσαν να πιούν κώνειο»
(Λουκιανός, Δραπέται, 12.)
Ο συγγραφέας τα παρατραβάει αλλά πράγματι, λίγοι φιλόσοφοι απέφυγαν τα δικαστήρια και τους διωγμούς! (Σχόλιο Ζ,Μ: Βλ. Σωκράτη και κώνειο)
Πάνω στο μνήμα του Ησίοδου γράφτηκε η εξής ελεγεία από τον ποιητή Χερσία:
»Πλείστον εν Ελλάδι κύδος ορείται ανδρών κρινομένων εν βασάνω σοφίης»
(Παυσανίας, Βοιωτικά, 38,4)
Το τελειότερο έργο της μυθοπλαστικής φαντασίας κάποιων Ελλήνων, ονομάζεται και είναι »καταστροφέας» αλλά ταυτοχρόνως »προωθεί τάχα μου και τον πολιτισμό»
Από υποκριτικό θαυμασμό της αρχαιότητας, οι μελετητές αποδίδουν, γνήσια Ελληνικότητα σε έναν »υιό της απώλειας»
Ο Απόλλων-Ώρος, υπήρξε ο θρησκευτικός καταστροφέας της Ελλάδας, το μοιραίο τελευταίο της απόκτημα. Το όνομά του είναι προφητικό.
Αν ο Απόλλωνας-Ώρος, συμβολίζει το φως της Λογικής και των Τεχνών, πως μπορεί να ταιριάξει με το σκοτεινό άντρο της Πυθίας και τους μυστηριακούς καπνούς, από όπου έβγαιναν δυσερμήνευτοι χρησμοί;
Από πότε η Μαντεία συγκατοικεί με την λογική και την ελεύθερη σκέψη;
Οι γυναίκες που επιλέγονταν για Πυθίες ήταν όσο το δυνατόν αμόρφωτες.
Το »μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» δεν θεωρείται κληρονομιά του Ελληνικού πολιτισμού.
Και αν αυτό είναι το φωτεινό Απολλώνιο Πνεύμα, τότε ποια διαφορά έχει με το Διονυσιακό; Η με το μεσαιωνικό;
Συντακτικά, τροποποιημένη αναδημοσίευση από: http://anti-neotaksites.blogspot.com/2011/12/blog-post_31.html#ixzz1i7Jw2CZL
Μάρκος Ζάρρας ο αναδημοσιεύων το άρθρο:
Το ανα-δημοσίευσα, με αφορμή την πρόσφατη πλάνη στην εποχή μας, που σπέρνεται εκ μέρους κύκλων, συνεργατών της Μασωνίας.
Επίσης, ενώ ως Έλλην είμαι κατά της λεηλασίας, είμαι υπερ της λεηλάτησης του πλούτου, πάσης φύσεως ιερατείου, της καταστροφής του από τις ρίζες και την διεκδίκηση των κρυφών γνώσεων που κρύβουν με σκοπό να μας κοιμίζουν.
Φωτιά στους μεγαλύτερους απατεώνες όλων των αιώνων, που το μόνο που κάνανε πάντοτε, ήταν να λειτουργούν ένα πυραμιδοειδές σύστημα διοίκησης, αντίθετο με την φυσική νομοτέλεια, με σκοπό την καταδυνάστευση των ανθρώπων.
Η μοίρα είναι στα χέρια του καθενός μας και η ελεύθερη βούληση είναι το ανώτατο αγαθό. Διεκδικήστε τα και αποκυρήξτε και τον διχασμό που σας σπέρνουν οι επικυρίαρχοι και τα δόγματά τους.
Η πίστη, δεν δύναται να είναι δόγμα, είναι κάτι πνευματικό!
Η θεολογία, είναι φιλοσοφία και ως εκ τούτω, δεν δύναται να συμπίμπτει με βία, ούτε με ανθρώπινες μικρότητες, πολιτική – γεωπολιτική – εξουσία και πλούτο.
Όσοι το κάνουν αυτό είναι απλώς άπλυστοι αλαζόνες και απατεώνες!
katoxika nea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου