Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Πέντε χρόνια και εννέα μήνες συμπληρώνονται σήμερα 9 Φεβρουαρίου 2016 από την ημέρα που η Ελλάδα ζήτησε την υπαγωγή της στο κοινό ελληνικό πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Σαν να ήταν χθες, θα μπορούσαμε να πούμε εάν βεβαίως μιλούσαμε για μία άλλη χώρα. Ομως, η συζήτηση γίνεται για την πατρίδα μας και δεν έχουμε κανένα περιθώριο για αστεία. Διότι αυτό το διάστημα συντελέστηκε η καταστροφή της Ελλάδας, όταν οι απερίσκεπτοι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα στον σκληρό δρόμο του ΔΝΤ και στη συνέχεια δεν υλοποίησαν βασικές υποσχέσεις που έδωσαν στους δανειστές.
Μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα συμφωνούν, ακόμα και σήμερα, ότι ήταν ορθή η πράξη του κ. Γεωργίου Παπανδρέου να αιτηθεί δανεικά από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν απερίσκεπτη και έθεσε σε κίνδυνο και αυτή την κυριαρχία της χώρας. Βεβαίως, εναπόκειται στον ιστορικό να αποφασίσει, αλλά ποιος λογικός άνθρωπος, βλέποντας την τραγωδία του ελληνικού λαού, θα συμφωνήσει ότι η απόφαση για ένταξη στο μηχανισμό του ΔΝΤ ερχόταν από σώφρονα πολιτικό και με δεδομένο ότι μέχρι και τις αρχές του 2010 η Ελλάδα μπορούσε να ζητήσει τα δανεικά από τις αγορές με «λογικά επιτόκια»; Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τους λόγους αποτυχίας του λεγόμενου Ελληνικού Προγράμματος, και χάριν της κουβέντας οι πάντες προσπαθούν να συγκρίνουν την κατάσταση της Ελλάδας το 2010 με την Κύπρο, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Δεν ήταν οι ίδιες συνθήκες, βεβαίως, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σύγκριση.
Επηρεάστηκαν οι ζωές όλων των λαών των χωρών που δέχθηκαν να ενταχθούν στον μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ. Ομως, το δράμα που ζουν οι Ελληνες πολίτες, για διπλάσια χρόνια από τους λαούς της Κύπρου, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, δεν μπορεί να συγκριθεί, διότι ο πόνος είναι μεγαλύτερος, η φτώχεια και η εξαθλίωση θυμίζει στους παλαιότερους τα χρόνια του Εμφυλίου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα, η συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται για το ποιος φταίει -για να μην ξεχνάμε είναι οι Ελληνες πολιτικοί-, αλλά τι πρέπει να γίνει για να τερματιστεί το ελληνικό δράμα. Αποδεικνύεται ότι ο τρόπος που πολιτεύθηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες δεν οδήγησε την Ελλάδα εκτός Μνημονίου. Αρα, ή δεν κάνουν τίποτα σωστό ή οι δανειστές εκεί που «κλείνει» ένα πρόβλημα δημιουργούν άλλο. Ο,τι και να συμβαίνει πρέπει να εξευρεθεί η «θεραπεία». Δικαιολογημένα πολλοί άνθρωποι έχασαν όλες τους τις ελπίδες. Μήπως έφτασε η ώρα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να επιβληθεί η εθνική συναίνεση; Διότι και ετούτη η διαπραγμάτευση με τους δανειστές μού θυμίζει αυτόν που ρίχνει αβγά στον τοίχο…
Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μόνος του ή με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, μπορούν να σώσουν την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία πιθανότητα. Οι λίγες ελπίδες που απέμειναν είναι να ενωθεί η χώρα, να ξεχάσουν τις διαφορές τους όλοι οι πολιτικοί και να σχηματίσουν μία κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα για πάντα από την κρίση. Με τα σημερινά δεδομένα, κάθε μέρα που περνά η χώρα κάνει ακόμα ένα βήμα πίσω…
mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου