Τέτοιο κομφούζιο, σαν αυτό που ζούμε αυτήν την εποχή με την κατάσταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δύσκολα θα το περίμενε ακόμη και ο πιο ευφάνταστος παρατηρητής πριν από λίγο καιρό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια απίστευτη κατάσταση, με 38 βουλευτές του να καταψηφίζουν τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας με τους δανειστές (συνολικά υπήρξαν 229 «Ναι», 64 «Όχι» και 6 «παρών»). Από κοντά και οι ΑΝΕΛΛ, που διαρκώς προσπαθούν να καμουφλάρουν την ψήφο τους στα μνημονιακά μέτρα.
Από την άλλη, μια Ν.Δ. που ήδη αντιμετωπίζει φαινόμενα οιονεί ανταρσίας από καμιά δεκαπενταριά βουλευτές της, αλλά είναι υποχρεωμένη να ψηφίζει «Ναι σε όλα» υπό τον κίνδυνο να θεωρηθεί συνυπεύθυνη αν όλα πάνε στραβά και καταρρεύσει η χώρα. Παράλληλα πρέπει να δικαιολογεί τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο ίδιο κλίμα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης πατάει σε δύο βάρκες, ενώ το Ποτάμι φαίνεται να νιώθει λίγο πιο άνετα σε αυτόν τον διπλό ρόλο, πλαγιοκοπώντας τα άλλα δύο κόμματα της «συστημικής» αντιπολίτευσης.
«Διακομματικός» εγκλωβισμός
Το μέχρι στιγμής αδιέξοδο αποτυπώνεται, όπως πιο αναλυτικά θα δείτε στις σελίδες 8-9, στην πολιτική αδυναμία – παρά την ευρωπαϊκή πίεση – όλων αυτών των κομμάτων να αποδεχθούν τη συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση οικουμενική ή ειδικού σκοπού.
Στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής η επιθυμία να διατηρηθεί η εντύπωση ενότητας έως ότου καταλήξει το παιχνίδι της ευθύνης για μια διάσπαση που εμφανίζεται όλο και περισσότερο πιθανή. Ένα οικουμενικό σχήμα θα μετέβαλλε τον Τσίπρα σε… Παπαδήμο, ρόλο τον οποίο ο ίδιος αρνείται, ενώ ενδεχομένως θα ακυρωνόταν οριστικά η ταμπέλα «κυβέρνηση της Αριστεράς». Οι ΑΝΕΛΛ, πάλι, δεν έχουν άλλο δρόμο από το να συνεχίσουν τη στήριξη της κυβέρνησης μέχρι εξαντλήσεως των δυνάμεών τους, αλλά ένα ευρύτερο σχήμα ενδεχομένως θα αποδυνάμωνε τον ρόλο τους στην κυβέρνηση.
Για τη Ν Δ. η συμμετοχή της σε μια μεγάλη συγκυβέρνηση θα την απομάκρυνε από το πρόσχημα «ψηφίζουμε για να σώσουμε τη χώρα» και θα την καθιστούσε πλήρως συνυπεύθυνη για την έλευση ενός ακόμη μνημονίου. Θα της στερούσε ακόμη το δικαίωμα της μεταφοράς όλων των ευθυνών στην πλάτη του Τσίπρα για το νέο μνημόνιο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, λοιπόν, ΑΝ και άπαντες οι προαναφερόμενοι είναι «φυλακισμένοι» στην υπερψήφιση όλων των μνημονιακών μέτρων και του ίδιου του μνημονίου όταν έρθει, κανείς δεν θέλει τον σχηματισμό ενός ευρύτερου κυβερνητικού σχήματος.
Από την άλλη βεβαίως γεννάται το ερώτημα πόσο θα αντέξουν τα κόμματα να διαχειρίζονται ημέρα με την ημέρα το βάρος των μέτρων και του «Ναι σε όλα», με δεδομένο ότι, αμέσως μετά τη ρύθμιση της προσωρινής χρηματοδότησης, θα αρχίσει η διαπραγμάτευση για το μνημόνιο. Πώς θα καταφέρει η κυβέρνηση να στέκεται με μια εσωτερική στήριξη υπό αίρεση και μια εξωτερική από κόμματα – κυρίως τη Ν.Δ. – που ίσως κατρακυλήσουν σε κρίση;
Ο ανασχηματισμός
Στο πολιτικό επίπεδο το κρίσιμο ζήτημα το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει ο πρωθυπουργός είναι αυτό της ενδοκυβερνητικής κρίσης, στον βαθμό που οι Λαφαζάνης, Στρατούλης και Ήσυχος εκ της Αριστερής Πλατφόρμας δεν στηρίζουν τη συμφωνία, με τον τέταρτο κυβερνητικό παράγοντα της τάσης αυτής, τον Νίκο Χουντή, να μεταπηδά στην Ευρωβουλή καταλαμβάνοντας τη θέση του Μανώλη Γλέζου.
Δεν στηρίζει ούτε η μέχρι πρότινος αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη, η οποία παραιτήθηκε τη Δευτέρα, ενώ ο Πάνος Σκουρλέτης μένει στην κυβέρνηση, αλλά φέρεται θέλει να εγκαταλείψει το υπουργείο Εργασίας.
Σε κάθε περίπτωση οι τελικές αποφάσεις για τον ανασχηματισμό, που θα θέσει εκτός κυβέρνησης τους διαφωνούντες που δεν παραιτούνται, θα ληφθούν στον απόηχο της ψηφοφορίας στη Βουλή.
Στην «πρέσα» η Κ.Ο.
Προηγουμένως όμως ο Τσίπρας είχε κληθεί να διαχειριστεί την κρίση στο επίπεδο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Επισήμως το διακύβευμα για όλες τις πλευρές είναι η ενότητα του κόμματος και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ωστόσο είναι σε εξέλιξη ένας «κλεφτοπόλεμος» με αντικείμενο το μπαλάκι των ευθυνών μπροστά σε μια επαπειλούμενη διάσπαση.
Πάντως προς το παρόν η ηγεσία δεν ζητάει παραιτήσεις βουλευτών από τις έδρες τους σε μια προσπάθεια να περιορίσει τις διαρροές μέχρι την 22α Ιουλίου, οπότε πρέπει να ψηφίσει τη δεύτερη δέσμη προαπαιτούμενων (αναδιάρθρωση της Δικαιοσύνης, ενσωμάτωση της Οδηγίας για το bail in και την προστασία των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ), αλλά καλεί σε στήριξη της συμφωνίας και της κυβέρνησης μετερχόμενη ουσιαστικά το επιχείρημα – εκβιασμό ότι όσοι δεν στηρίζουν την κυβέρνηση ουσιαστικά προκαλούν την πτώση της ταυτιζόμενοι με τους σχεδιασμούς Σόιμπλε και εγχώριων κύκλων για «αριστερή παρένθεση».
Χθες στην Κ.Ο. ο Αλέξης Τσίπρας σκλήρυνε περαιτέρω τη στάση του διά του διλήμματος «ή στηρίζετε ή είναι δύσκολο να είμαι πια πρωθυπουργός», μέσω του οποίου επιχείρησε να περιορίσει τις αρνητικές ψήφους («όχι», «παρών») μεταθέτοντας το βάρος της ευθύνης στους διαφωνούντες, μεγάλο κομμάτι των οποίων (Αριστερή Πλατφόρμα υπό τον Λαφαζάνη) δηλώνει ότι καταψηφίζει τη συμφωνία, αλλά στηρίζει την κυβέρνηση.
Παράλληλα, το ηγετικό επιτελείο επιχειρεί να ακυρώσει και να αποδομήσει τα επιχειρήματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης καλώντας την ακόμη και την ύστατη ώρα να καταθέσει εναλλακτικές (που να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες από τη μη υπογραφή συμφωνίας) και να πει αν θεωρεί υπαρκτό ή μπλόφα το σκληρό δίλημμα ενώπιον του οποίου τέθηκε ο πρωθυπουργός.
Η άλλη πλευρά απαντά ότι καταψηφίζοντας τη συμφωνία ουσιαστικά στηρίζει το «Όχι» του λαού στο δημοψήφισμα, αλλά και τον πρωθυπουργό απέναντι στον εκβιασμό που δέχτηκε, ενώ ουσιαστικά λέει ότι η ψήφιση της συμφωνίας καθιστά την κυβέρνηση «αριστερή παρένθεση» αφού τη μετατοπίζει σε καθαρά νεοφιλελεύθερο πλαίσιο πολιτικής. «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»
phgh:http://hellasforce.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου