Μπορεί οι παράγοντες της τρόικας και η γερμανική κυβέρνηση να μην συμμερίζονται την αισιοδοξία της κυβέρνησης ότι βρισκόμαστε λίγο πριν από μια νέα συμφωνία για το ελληνικό ζήτημα της ευρωκρίσης, αλλά η αλήθεια είναι πως η διαπιστούμενη απόσταση στις τεχνικού χαρακτήρα διαπραγματεύσεις «εκβιάζει» πλέον ανελαστικώς τα πράγμα για μια πολιτική συμφωνία, τώρα!
Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να «παίζει» άτσαλα με αλλοπρόσαλλη τακτική, αλλά στρατηγικώς κινείται μάλλον σωστά – τουλάχιστον κατανοητά σε ό, τι με αφορά! Όμως θα ήταν δικό μου «ατόπημα» στρατηγικής και ηθικής αν αυτή τη στιγμή ανέλυα διεξοδικώς το στρατήγημα της κυβέρνησης Τσίπρα! Θα έκανα ζημιά στην ελληνική πλευρά …και δεν θα το κάνω! Θα δοκιμάσω, ωστόσο, να το περιγράψω γενικά ως στρατηγικό σχήμα: Η κυβέρνηση επιχειρεί να διαρρήξει το πέπλο υποκρισίας που καλύπτει τους ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τους λεγόμενους Θεσμούς και πίσω από τους υπαλλήλους της τρόικας που εμφανίζονται να διαπραγματεύονται με τις ελληνικές αρχές και να φέρει έμμεσα το ελληνικό ζήτημα στο ευρωπαϊκό και διεθνές πολιτικό προσκήνιο. Και αυτό απαιτούσε και απαιτεί πολύ παρασκήνιο και μυστική πολιτική - και όχι απλώς μυστική διπλωματία - με το οποίο είμαι προσωπικώς αντίθετος, αλλά δεν γινόταν αλλιώς από τη στιγμή που χάθηκε πολύτιμος χρόνος και δεν επιχειρήθηκε αμέσως μετά τις εκλογές πολιτική διευθέτηση με ριζική ανατροπή της θεσμικής διάστασης των διαπραγματεύσεων. Η στρατηγική αυτή της κυβέρνησης δεν είναι απαλλαγμένη από κινδύνους που αφορούν κυρίως σε προσωρινά, περιοριστικά μέτρα στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Άρα, η στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης τοποθετεί τις διαπραγματεύσεις εμμέσως πλην σαφώς σε πολιτική βάση, αφαιρώντας το πέπλο υποκρισίας από την ευρωπαϊκή ηγεσία και κυρίως από την γερμανική κυβέρνηση. Προς αυτή την κατεύθυνση βοηθά η κυβέρνηση των ΗΠΑ και παραδόξως το ΔΝΤ, με το οποίο δήθεν «βρίσκεται στα μαχαίρια» η ελληνική πλευρά! Η τακτική του ΔΝΤ ωθεί τα πράγματα από το γραφειοκρατικό επίπεδο στο αμιγώς πολιτικό, έτσι ώστε να επιτευχθεί μια μακροπρόθεσμη, βιώσιμη λύση στο ελληνικό ζήτημα. Κάπως έτσι το μισητό και «αιμοβόρο» ΔΝΤ - σύμφωνα με αξιωματούχους της ελληνικής κυβέρνησης και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που προπαγανδίζουν υπέρ της κυβέρνησης - αποτελεί αντικειμενικά στρατηγικό σύμμαχο του Αλέξη Τσίπρα και του οικονομικού του επιτελείου!
Λυπάμαι, αναγνώστη μου, στο σημείο αυτό θα σταματήσω. Αν προχωρούσα θα έλεγα πράγματα που θα έβλαπταν το εθνικό συμφέρον στην συγκυρία. Ψυχραιμία λοιπόν και θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε αναλυτικά σε πολύ λίγο! Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως όσο εμφανίζεται να μεγαλώνει η απόσταση στις τεχνικού χαρακτήρα διαπραγματεύσεις - γραφειοκράτες της ευρωζώνης λένε ότι οι δύο πλευρές παραμένουν μίλια μακριά - τόσο θα μικραίνει η χρονική απόσταση για μια ουσιώδη πολιτική διαπραγμάτευση και …κατάληξη σε μια συμφωνία, η οποία δεν μπορεί παρά να είναι μεταβατική.
Πολιτική λύση δεν σημαίνει και τελική λύση. Θα είναι μια μεταβατική λύση που θα περιγράφει, ωστόσο, τις συνθήκες / τους όρους της τελικής διευθέτησης για προσαρμογή της ελληνικής εθνικής οικονομίας στην ευρωζώνη, με παράλληλη αντιμετώπιση του Κοινωνικού Ζητήματος που προκλήθηκε από την προηγούμενη προσέγγιση «σοκ και δέος» της τρόικας.
Αυτή η μεταβατική συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους πιστωτές- εταίρους της στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ, θα φέρει - κατά πάσα πιθανότητα - αμέσως εκλογές και όχι δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Και αυτό επειδή μόνον έτσι ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί/κεφαλαιοποιήσει καλύτερα υπέρ αυτού την λαϊκή ανακούφιση - το θετικό social mood - που θα προσφέρει η συμφωνία στην σημερινή αποπνικτική για την αγορά και τους εργαζόμενους συγκυρία. Και, ασφαλώς, προτού διαπιστωθούν στην πράξη οι όποιες αρνητικές επιδράσεις (συνέπειες) αυτής της νέας συμφωνίας σε κάποιες κοινωνικές ομάδες.
phgh: .press-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου