Να πεις δεν πληρώνω κι ελάτε να με μαλώσετε
Να κλείσεις τη τηλεόραση και να τη χρησιμοποιείς μόνο για μόνιτορ
Να γυρίσεις στο αφεντικό σου την ώρα που σου κάνει τη νιοστή προσβολή και να του πεις άντε γ@μισου κι εσύ κι ο γρύλος σου
Να βλέπεις τους απατεώνες που σου αραδιάζουν κάθε είδους μπούρδα και να λες απλά, είναι απατεώνες.
Να μάθεις στη ζωή σου να ζεις με τα χρήσιμα κι όχι με τη σαβούρα κάθε είδους.
Να ξυπνάς το πρωί χωρίς να τρέμεις για το κάθε εκβιαστή που θα απειλησει τη ζωή σου.
Να μάθεις τα παιδιά σου να είναι άνθρωποι με θάρρος κι αντοχές κι όχι εξαρτήματα ανόητων εξαρτημάτων
Να μπορείς να βρεις τη τροφή σου, το νερό που θα πιείς, τη φωλιά που θα μείνεις σαν τ΄αγρίμια όχι σαν τα πρόβατα στο μαντρί
Να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις, να θυσιαστείς, χωρίς να μπορεί κάθε κερατάς να σου κουνάει το δάχτυλο στη μούρη
Να μελετήσεις, να διαβάσεις τι έχει γίνει πραγματικά στην ανθρωπότητα γύρω σου κι όχι ότι λένε οι ειδήσεις κονσέρβες μιας χρήσης
Να νοιώθεις πως είσαι ένα κομμάτι σε ένα σύμπαν σε αρμονία κι όχι ένας ιός που μολύνει ότι κινείται γύρω σου
Να συνειδητοποιήσεις πως τίποτα από όλα αυτά τα σκ@τά δεν σε αφορούν κι είσαι αλλού...
Κι αυτό το αλλού να το δημιουργήσεις στη δική σου μικρή καθημερινή σφαίρα. Πετώντας έξω την αλαζονεία, τη μωροδοξία, την απληστία, τη σκατοψυχιά που σου έχουν πλασάρει σαν μοντέλο ζωής. Να αναρωτηθείς γιατί αυτή η βαρβαρόηττα ονομάζεται πολιτισμός, από ποιους ονομάζεται έτσι και ποιους εξυπηρετεί. Να αναρωτηθείς αν εσύ και τα παιδιά σου μπορείτε να είστε συμμέτοχοι σ΄αυτή την βαρβαρότητα.
Ποιος σε εξαναγκάζει επί τέλους να επιλέγεις συνεχώς το λιγότερο κακό κι όχι το καλό? Ποιος σε εξαναγκάζει να ζεις μια ζωή που είναι ένα πέταγμα μερικών δευτερολέπτων στο άπειρο του χρόνου, δυστυχισμένα, με χιλιάδες απαγορεύται, με χιλιάδες επιβάλλεται. Να αναρωτηθείς ποιος κερατάς είναι αφέντης της διικής σου ζωής και πως κατάντησες να τον αφήσεις να είναι.
Ναι δεν μπορείς να γκρεμίσεις με μια γροθιά το σάπιο οικοδόμημα αλλά τουλάχιστον μπορείς να έχεις την αξιοπρέπεια να μην δείχνεις πως το φχαριστιέσαι. Να έχεις την αξιοπρέπεια να διαχωρίσεις τη θέση σου, τη ψυχή σου από τη γενικευμένη μόλυνση. Με όποιο τρόπο βρεις στη καθημερινότητα. Από το να σταματήσεις να αναρωτιέσαι ποιος καραγκιόζης θα σε δέσει χειροπόδαρα καλύτερα, μέχρι ποιος απατεώνας διακινεί εικόνες από κορμάκια νεκρών παιδιών για να έχει ακροαματικότητα ανάμεσα στις διαφιμήσεις. Ποια είναι αυτά τα παιδιάκια και γιατί βρέθηκαν εδώ. Ποοι είναι αυτοί οι λαοί που βομβαρδίζονται αλύπητα αιώνες τώρα από ικάθε είδους τέρατα? Τι έχει γίνει στην ανρθωπότητα στο όνομα μιας θρησκείας, μιας ιδέας ή ενός μωρόδοξου τύραννου. Γιατί υπάρχαν και υπάρχουν σκλάβοι? Γιατί υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που πεθαίνουν από τη πείνα και τις αρρώστιες την ίδια ώρα που άλλα τόσα εκατομμύρια πεθαίνουν από το υπερβολικό φαί και τη ξάπλα? Γιατί σφαγιάζονται οι λαοί μεταξύ τους? Γιατί ένα κομάτι χαρτί καθορίζει τις τύχες των πλασμάτων που κατοικούς σ΄αυτή τη γη? Γιατί αφανίστηκαν ολόκληροι λαοί από το χάρτη, απίστευτες γενοκτονίες και από ποιους? Πως προκλήθηκαν οι παγκόσμιοι πόλεμοι? Πως ανεβαίνουν στην εξουσία τύραννοι? Ποιον εξυπηρετούν οι κάθε είδους φανατισμένοι που απειλούν τις ζωές των άλλων?
Τι ήταν τι είναι τα στραόπεδα συγκέντρωσης, οι εμπόλεμες ζώνες, τα αποκλεισμένα κράτη, και τώρα το δικό σου γιατί και από ποιον κατάντησε μια αποικία. Κι εκεί αναρωτήσου αν ήσουν τελικά ποτέ ελεύθερος. Αν έζησες ποτέ σε ελεύθερη γη. Αν έγινες ποτέ κύριος της μοίρας σου και της ζωής σου. Ποιος έχει ορίσει πόσοι θα είναι οι πεινασμένοι, πόσοι θα είναι οι δούλοι, πόσοι θα είναι οι φυλακισμένοι και πόσοι θα πρέπει να καλοπερνάνε. Αναρωτήσου εσύ ο καλός χριστιανός τι στο διαολο σχέση έχουν όσα βλέπεις γύρω σου με μια και μοναδική φράση που σου είπε ο θεός που πιστεύεις "αγαπάτε αλλήλους" Που την είδες αυτή τη φράση? Πότε ένοιωσες για τελευταία φορά πως σ΄αυτό το γ@μημένο κόσμο υπάρχει το αγαπάτε αλλήλους.
Ψήφος αντιμνημονιακή είναι η συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχουν μνημόνια, ούτε φυλακές, ούτες τιμωρίες στα ελεύθερα πνεύματα. Σ΄εκείνους που περνάνε με σεβασμό πάνω σ΄αυτό το ταλαίπωρο πλανήτη που τον έχουν ξεσκίσει κάθε είδους όρνια και προσπαθούν να του πιούν και το τελευταίο του ζουμί. Δεν υπάρχει πρόβλημα ΤΟΠΙΚΟ. Δεν είναι σημαντικό ζήτημα τι θα γίνει σε κάποιοες κ@λοεκλογές, δεν είναι θέμα του επόμενου μήνα του επόμενου χρόνου. Είναι ποιος θα κατορθώσει να σπάσει την αλυσίδα της ξεφτίλας. Της ντροπής. Της απέραντης μιζέριας που έχει σκεπάσει το ανθρώπινο είδος. Αν έχουν απομείνει άνθρωποι που μπορούν ακόμα να σκέφτονται, να αναρωτιούνται, να μην πιστεύουν σαν ηλίθιοι ότι αισχρότητα τους πασάρουν για κανόνα ζωής. Κι αν μπορείς να ανήκεις σ΄αυτούς.
Αυτή είναι η ψήφος που πρέπει να δούμε αν είμαστε ικανοί να δώσουμε. Ξεκινώντας από το πρώτο δυστυχισμένο που θα δούμε στο δρόμο μας και δεν θα κλείσουμε τη μύτη μας γιατί μας βρωμάει. Ξεκινώντας από το πρώτο απατεώνα που θα μας απειλεί και δεν θα του περάσει. Ξεκινώντας από το πρώτο μάθημα ζωής στα παιδιά μας κλείνοντας τη τηλεόραση και μιλώντας μαζί τους. Να ονειρευτούμε πως μπορεί ο κόσμος να γεμίσει με μικρές κοινότηες ανθρώπων που θα νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, που θα νοιάζονται για τη φύση και ότι περιέχει, που θα έχουν σαν μοντέλο ζωής τη ζωή στην ουσία της κι όχι τα σκουπίδια που την παριστάνουν. Που θα είμαστε περήφανοι για τη μέρα μας που γέμισε με κάτι χρήσιμο κι όχι με φαντασιώσεις ψευτομεγαλείων και εξουσίας. Ναι, είναι μια ουτοπία. Δεν έχουμε δείξει ποτέ στην ιστορία μας οι άνθρωποι εδώ και πολλούς αιώνες πως είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο, αλλά το έχουν αποδείξει μονάδες, οικογένειες, άνρθωποι διάσπαρτοι σε κάθε περίπτωση που έκαναν τη διαφορά. Στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία που υπήρξαν και υπάρχουν οι διαφορετικότητες που έβγαλαν το μεγαλείο σε αντιπαράθεση με την αθλιότητα. Ανθρωποι που περνάνε δίπλα μας και ξεχωρίζουν. Επιστήμονες, φιλόσοφοι, παπάδες, στρατιώτες που έκαναν κάτι άλλο από αυτό που τους είπαν πληρώνοντας με τη ζωή τους. Πατεράδες, μανάδες, παδιά που πέρασαν κι άφησαν διδάγματα. Λίγοι ανάμεσα στο τυφλό πλήθος αλλά υπήρξαν.
Αρα μπροούν να υπάρξουν κι άλλοι. Υπάρχει ένας μηχανισμός που γεννάει εκτός από τα εκτρώματα και κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο μπορούμε να γίνουμε κι εμεί?. Αυτό το κάτι άλλο μπορούμε να το ανακαλύψουμε? Μπορεί επι τέλους να σε γοητεύσει κάτι άλλο εκτός από το παχύσαρκο εγώ σου που κοιτάς κάθε πρωί στο μπάνιο σου? Δεν υπάρχει η απάντηση στα τηλεοπτικά πάνελ, ούτε στους πομπώδεις προεκλογικούς λόγους, ούτε στους μηχανισμούς προστασίας του νόμου και της τάξης. Υπάρχει μέσα σου μια μικρή σπίθα που πεθαίνει σιγά σιγά και παγώνεις. Οταν παγώσεις εντελώς και σβήσει η κατάσταση έιναι μη ανστρέψιμη. Η ανθρωπότητα εξουσιάζεται και εξυπηρετείται από ανθρώπους νεκρούς. Είσια κι εσύ ενάς από αυτούς?
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου