Έτσι θα γίνει πλούσια ξανά η Ελλάδα!

Είναι ο μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός στον κόσμο. Μακάρι μόνο οι Έλληνες να συνειδητοποιούσαν τις δυνατότητες…

Γράφει ο Lawrence Osborne, Βρετανός συγγραφέας ταξιδιωτικών και μυθιστορηματικών βιβλίων.

Πολλοί από εμάς που πέρασαν τα καλοκαίρια της παιδικής τους ηλικίας στην Ελλάδα, έχουν παρακολουθήσει την τραγική φάρσα που εκτυλίσσεται τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στους δρόμους της Αθήνας που παρακμάζουν συνεχώς, με δυσπιστία και αηδία. Σε ένα ευρωπαϊκό κράτος τον 21ο αιώνα οι εργαζόμενοι που έμειναν άνεργοι κατά τα τελευταία πέντε χρόνια της καταστροφικής οικονομικής συρρίκνωσης, περιφέρονται στους δρόμους τη νύχτα μην έχοντας που να κοιμηθούν, μπαίνοντας σε πρωινά λεωφορεία μόνο για να βρεθούν κοντά σε καλοριφέρ, φυλούν τις άθλιες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες με ανοιγμένες συσκευασίες, οι οποίες μπορεί και να κλαπούν μόλις επιχειρήσουν να βρουν μια τουαλέτα. Αυτοί δεν είναι ψυχικά ασθενείς. Αυτοί είναι κανονικοί εργαζόμενοι άνθρωποι, που δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν το ενοίκιό τους σε μια χώρα της οποίας το επίσημο ποσοστό ανεργίας είναι τώρα πάνω από 25 τοις εκατό.

Πού είναι η Ελλάς των παρελθοντικών καλοκαιριών- είναι καταδικασμένη στη μνήμη, τη λήθη και τις ετοιμοθάνατες αναμνήσεις;

Διαβάζετε ότι η Ελλάδα έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ $ 21,000, πολύ ανώτερο από εκείνο της γειτονικής, πιο λειτουργικής και φερέγγυας Τουρκίας-αλλά μερικές φορές φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Μέχρι τώρα όλοι ξέρουμε αυτή τη λιτανεία. Και μέχρι τώρα γνωρίζουμε επίσης, αν δεν είμαστε ανένδοτοι ιδεολόγοι, ότι υπάρχει πολύ φταίξιμο να μοιραστεί.

Αλλά εγώ είμαι μυθιστοριογράφος, όχι οικονομολόγος. Δεν έχω ιδέα αν ένα Grexit θα μπορούσε να κάνει την Ελλάδα «ανταγωνιστική» και πάλι, ή κατά πόσον η ανάπτυξη εύκολα θα επιστρέψει σε ένα πελατειακό και αναποτελεσματικό σύστημα που κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να μεταρρυθμίσει. Η ελληνική πολιτική είναι ένα παρανοϊκό ναρκοπέδιο. Η εμπιστοσύνη σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο απλά δεν υπάρχει και ποτέ δεν υπήρχε. Τα σημάδια του Εμφυλίου Πολέμου και η χούντα που έπεσε το 1974 είναι βαθιά. Το τρέχον πακέτο διάσωσης, προφανώς, δεν θα λειτουργήσει. Ο Βαρουφάκης-του οποίου οι προτάσεις για ομόλογα που συνδέονται με την ανάπτυξη ήταν οι πιο λογικές –στη γραμμή του Άνταμ Σμιθ- που τέθηκαν από κάθε συζητητή στο δωμάτιο. Αυτό αγνοεί το προφανές γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν το ήθελαν τη διαπραγμάτευση καθόλου και ήθελαν να δουν τους Έλληνες να αποχωρούν. Αλλά ίσως το πρόβλημα να είναι βαθύτερο ούτως ή άλλως. Ο Πολιτισμός κερδίζει την οικονομία και υπερέχει επίσης της πολιτικής. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να ομογενοποιήσει τους πολιτισμούς της.

Ούτε όποιος αγαπά την Ελλάδα, όπως εγώ, θέλει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Αντ ‘αυτού η Ευρώπη μπορεί να αποπολιτικοποίησει αυτές τις διαφορές με ορισμένους προσοδοφόρους τρόπους. Υπάρχουν δύο βιομηχανίες που λειτουργούν πολύ καλά στην Ελλάδα και οι οποίες έχουν ιδιαίτερα διεθνή χαρακτήρα. Η μία είναι η ναυτιλία και η άλλη είναι ο τουρισμός. Η πρώτη είναι εντελώς αφορολόγητη, η τελευταία είναι απλώς υπανάπτυκτη σχέση με τις δυνατότητές της. Αλλά είναι η τελευταία που θα ανοίξει μια διέξοδο από το τέλμα και ίσως και να δείξει το δρόμο προς την αναδιάρθρωση του χρέους επίσης.

Η Ελλάδα έχει δύο πράγματα που πηγαίνουν καλά. Έχει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο της Ευρώπης και έχει -γιατί να μην γίνουμε ρομαντικοί σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς; – το πιο όμορφο τοπίο στη γη. Οι Άγγλοι συγγραφείς (η αδελφότητα στην οποία ανήκω) έχουν βρει την έμπνευσή τους στην Ελλάδα. Είναι το όνομα του Βύρωνα λαξευμένο στους κίονες του Σουνίου. Ο Lawrence Durrell και ο Πάτρικ Λη Φέρμορ είναι η επιτομή αυτής της θέρμης. Πολύ πριν υπάρξουν τουρίστες που βγάζουν τα μπικίνι τους στη Μύκονο, αυτοί οι άνθρωποι τραγούδησαν για μια Ελλάδα που θεωρούσαν ιερή, όπως θα έπρεπε κι εμείς να κάνουμε επίσης..

Από τον Φέρμορ:
«… ο απεριόριστος ελληνικός ουρανός: ένας ουρανός που είναι μεγαλύτερος και ελαφρύτερος και ο οποίος μας περιβάλλει στενότερα και εκτείνεται περαιτέρω στο διάστημα από ό, τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Δεν είναι ούτε τρομακτικός, ούτε μειωτικός, αλλά φιλόξενος για τον άνθρωπο και τα στοιχεία του στη γη. Σαν ένα απλό σφάλμα στη βαρύτητα να τον καρφώνει στα βράχια, ή το κατάστρωμα του πλοίου και τον εμποδίζει από το να χαθεί στο άπειρο».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει απόσταση από αυτό ως τη φρίκη του μαζικού τουρισμού και θα είχαμε δίκιο. Σχεδόν καμία χώρα δεν μπόρεσε να αποφύγει τα σημάδια του τουρισμού, ενώ συγκέντρωνε τα κέρδη της. Η εξαίρεση είναι το Μπουτάν, το οποίο μετατράπηκε σε μία από τις καθαρότερες χώρες στη γη, γεμίζοντας τα ταμεία του με τουριστικού φόρους. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι Μπουτάν, εκτός αν θέλει να ντύνονται οι άνθρωποι της με φολκλόρ χιτώνες και να γκρεμίσει τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία που έχει. Αλλά ο μαζικός τουρισμός δεν πρέπει να είναι η μοίρα της επίσης. Το Μπουτάν κάνει την επίσκεψη στη γωνία του των Ιμαλαΐων, τόσο απαιτητική, ώστε να φιλτράρει τα οκτώ δέκατα των ακολούθων-ζόμπι τουριστικών ομάδων και να καταλήγει με ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να είναι εκεί, επειδή το «Zhong» του Πάρο και η κοιλάδα του Gangtey, σημαίνει κάτι σε αυτούς και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για αυτό. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει αυτό το δρόμο σε σχέση με τους Δελφούς και τον Παρθενώνα και προφανώς δεν μπορεί, αλλά ούτε και το μέλλον πρέπει να είναι όπως το παρελθόν.

Όπως η Ισπανία, η Ελλάδα κακόμαθε από τη δεκαετία του 1970 για προσιτές τουριστικές λίρες, γερμανικά μάρκα και τώρα, με τραγικό τρόπο, ευρώ. Η Μύκονος και η Πάτμος και η Ρόδος έγιναν σταθμοί για τα διεθνή κυκλώματα, αν και για διαφορετικές αγορές. Η Μύκονος έγινε η Ίμπιζα της ανατολικής Μεσογείου, ενώ η Πάτμος προσέλκυσε ένα πλουσιότερο, πιο πολιτιστικά μυστικιστικό κομμάτι -πολλοί από τους φίλους μου πάνε εκεί κάθε χρόνο και μου λένε με κάθε ειλικρίνεια ότι αφήνουν πολύ μικρό οικολογικό αποτύπωμα πίσω τους. Όλα ωραία και καλά! Όταν ήμουν έφηβος πήγα στη Χίο και τη Θάσο και μερικές φορές στον Πλαταμώνα νότια της Θεσσαλονίκης, όπου πήγαινα κατασκήνωση με Έλληνες συμπαίκτες σε μια είδους ατμόσφαιρα αμμώδους σεξουαλικού παιδιαρίσματος και επικών ευκαιριακών ποτών. Αλλά έπαιρνα πάντα την Ιλιάδα μου μαζί μου και πάντα υπήρχαν μέρη για να επιδοθώ σε αυτή τη συνήθεια. Ήταν αυτός τουρισμός; Δεν είμαι σίγουρος ακόμα και τώρα. Αλλά χωρίς την Ελλάδα, θα ήμουν ένα πολύ διαφορετικό άτομο.

Το καλοκαίρι του 2013 πήγα πίσω στην Ύδρα για να γράψω ένα κομμάτι για τον Έλληνα φιλάνθρωπος των τεχνών και δισεκατομμυριούχο Δάκη Ιωάννου. Ήπια ποτά στο σχεδιασμένο από τον Τζεφ Κουνς γιοτ του και περπάτησα μόνος μου γύρω από αυτό το θαυμαστό νησί, το οποίο μοιάζει με ένα κομμάτι της Μεσοποταμίας που χάθηκε στο Αιγαίο. Στο μοναχικό μονοπάτι μετά το χωριό Καμίνι κοίταξα κάτω στις πλαγιές που γεμίζουν με άλογα και στα μικρά θέρετρα που γεμίζουν με τον ήχο της ρωσικής φλυαρίας. Εκεί ήταν, οι άνθρωποι του Βορρά ξαπλωμένοι στον μυστικό όρμο τους, με την παράξενη μουσική τους και τα γυαλιστερά άκρα τους. Ήταν αποκρουστικοί οπτικά αλλά αναμφισβήτητα ειρηνικοί και μη-ιδεολογικοί. Θα μπορούσαν να υπάρχουν χειρότερα αποτελέσματα για μια χώρα, σκέφτηκα, παρά να παραδοθούν στη βιομηχανία της φιλοξενίας και της χορηγίας αθώων σλαβικών αναγκών. Οι Βρετανοί θα μπορούσαν να είναι πιο σκληροί.

Η ίδια η Ύδρα φαινόταν να είναι μια τέτοια περίπτωση. Έχοντας απαγορεύσει τους κινητήρες εσωτερικής καύσης και διατηρήσει τα ευγενή γαϊδούρια, έχει διατηρήσει την ήσυχη και μη-υστερική αξιοπρέπειά της. Ωστόσο, ξεχείλιζε από πλούσιους βόρειο- Ευρωπαίους τουρίστες και μάλιστα Άραβες και Αμερικανούς επίσης. Τα εστιατόρια ήταν σκηνικά μιας φλυαρίας της Βαβέλ. Οι επισκέπτες φαινόταν μορφωμένοι και ευκατάστατοι, ήσυχοι και υπάκουοι πριν τα ομηρικά γυαλιά και το παγωμένο λευκό κρασί Σαντορίνης. Το ίδιο το νησί έμοιαζε εντυπωσιακά και ακόμα δυσαρμονικά να ευημερεί στη μέση μιας οικονομικής καταστροφής που σιγόκαιγε. Κάθε σούρουπο, σε ένα μικρό νησί μισό μίλι έξω στη θάλασσα, ορθόδοξοι γάμοι γίνονταν σε μια έκρηξη ερωτικής κομψότητας. Τα μονοπάτια ήταν όμορφα περιποιημένα και καθαρά και κατά μήκος τους σκουπισμένα. Τα σπίτια της πόλης της Ύδρας, σε τάξη σχεδόν κυβιστική, όπως τα διάσημα έργα του Γκίκα το 1930, τα οποία τα είχαν καταστήσει επιθυμητά εξαρχής.

Ένας από τα πιο οξύς επικριτές της δημοσιονομικής πολιτικής της Γερμανίας σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν ο Wolfgang Munchau, ο οποίος έγραψε στους Financial Times. Για τον ελληνικό τουρισμό, έγραψε πρόσφατα:

«Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία. Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ της είναι εγχώρια. Του τριμήνου που δεν είναι, τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής, ωστόσο».

Ο Munchau πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη, να υποφέρει ένα χρόνο ή δύο από μιζέρια και κατάρρευση και στη συνέχεια, να περιμένει για την αναπόφευκτη ανάκαμψη. Φαίνεται να πιστεύει ότι ο τουρισμός θα ηγηθεί της ανάκαμψης, επειδή μια υποτίμηση της δραχμής θα κάνει την Ελλάδα ένα φιλόξενο μέρος για να επισκεφθεί κανείς και όλα τα πράγματα που οι ξένοι αγαπούν στην «ιερή γη» θα είναι πάντα εκεί. Το μόνο ερώτημα που έχω είναι αν οι τουριστικές πινακίδες στα γερμανικά που βρίσκονται σε όλη την Ύδρα, θα πρέπει να κατέβουν. Αλλά αμφιβάλλω. Αυτό που αμφιβάλλω είναι, η αισιόδοξη υπόθεση ότι θα έρθει η ανάκαμψη σε ένα-δύο χρόνια.

Αλλά δεν έχει σημασία. Τι και αν ήταν μια δεκαετία; Οι Έλληνες έχουν μια μεγάλη ιστορία και έχουν εκ του φυσικού τους μεγάλες αντοχές. Είναι επίσης φυσικοί πραγματιστές, ο καρπός των χιλιάδων ετών της θαλάσσιας επιδέξιας εμπορικής ναυτιλίας (ναυτιλία και πάλι). Το αν είναι καλοί οι σερβιτόροι ή το προσωπικό του ξενοδοχείου σε σχέση με, ας πούμε, την Ταϊλάνδη, είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά δεν είναι χειρότεροι από τους άλλους Ευρωπαίουςσε αυτή την περίπτωση και τουλάχιστον έχουν τη Μάνη, τον Παρθενώνα, τη σκαλιστή υπογραφή του Βύρωνα και ουρανούς που εκτείνονται περαιτέρω στο διάστημα από ό, τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

phgh:http://hellasforce.com/