Ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ αρνείται να επισκεφθεί τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί...
στα κατεχόμενα, διότι, όπως εξηγεί η Μόσχα, δεν πρέπει να δοθούν μηνύματα αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
Η ρωσική θέση συνιστά χαστούκι όχι μόνο προς όσους Βρετανούς, Αμερικανούς και άλλους επισκέπτονται τον κ. Ακιντζί στα κατεχόμενα, αλλά, κυρίως, προς την υφιστάμενη Κυβέρνηση Ν. Αναστασιάδη, καθώς και προς την προηγούμενη του Δ. Χριστόφια, που ακόμη και αν δεν ενθάρρυναν ή ενθαρρύνουν τέτοιες επισκέψεις, τις αποδέχονται.
Συμβιβάζονται μαζί τους στη λογική της εν δυνάμει ομοσπονδιακής λύσης, που στηρίζεται στη νομική και πολιτική αντίληψη του acknowledgement, δηλαδή της αμοιβαίας αποδοχής του ενός από τον άλλο. Εξέλιξη που σημαίνει τη σταδιακή νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Με άλλα λόγια του γεωγραφικού, πληθυσμιακού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κύπρου.
Στην ουσία, η ρωσική κίνηση διαψεύδει τον Μουσταφά Ακιντζί, ότι η ρωσοτουρκική κρίση δεν μπορεί να επηρεάσει το Κυπριακό. Βεβαίως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η στάση της Μόσχας ως προς τις επισκέψεις επισήμων στα κατεχόμενα δεν είναι νέα.
Όμως, στην παρούσα φάση προβάλλεται με ιδιαίτερο τρόπο ως αποτέλεσμα της ρωσοτουρκικής κρίσης και των δηλώσεων Ακιντζί. Και αποδεικνύεται ταυτοχρόνως ότι θα ήταν δυνατό να υπάρξουν εξελίξεις ευνοϊκές για την Κυπριακή Δημοκρατία, για να γίνει πιο διεκδικητική στο Κυπριακό.
Όμως, η Λευκωσία δεν φαίνεται διατεθειμένη να αλλάξει στρατηγική.
Συνεπώς, παρότι διαψεύδεται από τη Μόσχα ο κ. Ακιντζί, θα δικαιωθεί από την πολιτική της Κυβέρνησης, η οποία θα αφήσει την ευκαιρία να κάνει φτερά. Διότι ούτε η ίδια η Κυβέρνηση ούτε η ηγεσία του ΑΚΕΛ βολεύονται από τη ρωσοτουρκική κρίση, αφού η πολιτική τους στηρίζεται στην αντίληψη ότι τίποτε και κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν είναι ικανός να μεταβάλει την υφιστάμενη κατάσταση. Ως εκ τούτου, προωθείται η λογική ότι δεν έχουμε από τον ήλιο μοίρα και ότι θα πρέπει δεχθούμε ό,τι μας προσφέρουν ως λύση. Κυρίως οι Βρετανοί, που κρύβονται στην παρούσα φάση πίσω από τους Αμερικανούς, οι οποίοι εμφανίζονται να έχουν το πάνω χέρι.
Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί κάποιος το εξής: Καλά, η Κυβέρνηση έχει ένα δυτικό προφίλ και είναι γνωστό το φλερτ της με τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς, η ηγεσία, όμως, του ΑΚΕΛ πώς δικαιολογεί, ως αριστερή και αντι-ιμπεριαλιστική που είναι, να συμβιβάζεται με της υποδείξεις των Δυτικών και να συνταυτίζεται με την ιμπεριαλισική πρόταση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία, μάλιστα, προ της εισβολής χαρακτήριζε ως χείριστη μορφή διχοτόμησης;
Όσο δε, για την ηγεσία του ΔΗΣΥ και την Κυβέρνηση, θα ήταν αποτελεσματικότερο το φλερτ της με τη Δύση, εάν δεν έδιδε την εντύπωση ότι είναι δεδομένη και εάν είχε στρατηγική για την οικοδόμηση μιας συμμαχικής σχέσης για την εξισορρόπηση των ανισοζυγίων δυνάμεων με την Τουρκία και την αποκόμιση ανταλλαγμάτων στο Κυπριακό. Κανείς δεν μας εμποδίζει να ανήκουμε στην ΕΕ και στη Δύση, αλλά και να κλείνουμε το μάτι στη Μόσχα όταν υπάρχει η σύγκλιση συμφερόντων. Και όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Χωρίς βεβαίως ακροβατισμούς και υπέρμετρους ενθουσιασμούς. Σταθερά, σοβαρά και ρεαλιστικά.
Εκείνο πάντως που κρατά ο απλός πολίτης στην παρούσα συγκυρία είναι ότι με την άρνηση του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ να επισκεφθεί τον Ακιντζί στα κατεχόμενα, αποκαλύπτεται ότι τα όσα συμβαίνουν στο πλαίσιο της διπλωματικής επαναπροσέγγισης δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο η διαδικασία αναγνώρισης των τετελεσμένων τις εισβολής και του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους, στη λογική της εν δυνάμει ομοσπονδιακής λύσης.
Και ουχί, βεβαίως, όπως λέγεται, η επανένωση της Κύπρου, που συνιστά το ρητορικό φύλλο συκής, το οποίο, λόγω συγκυριών, αφαιρεί η Μόσχα. Και αφήνει ενώπιόν μας την αλήθεια γυμνή. Για όσους μπορούν να την αντέξουν…
tromaktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου