Πώς θα μπορούσα να πω ναι;

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Όλη τη βδομάδα μας ζαλίσανε υπέρ του ναι. Πώς θα μπορούσα να πω ναι; Ξεφτίλες δημοσιογράφοι.

Μνημόνιο 1-2, «Ναι σε όλα», και βρέθηκα από την Αθήνα σε χωριό της επαρχίας.

Από ελεύθερος επαγγελματίας που ζούσε αξιοπρεπώς, κατέληξα νεοάνεργος, νεόπτωχος, παρολίγον 

νεοάστεγος.

Από το τίποτα, βρέθηκα με χρέος χιλιάδων ευρώ που δεν θα πληρώσω ποτέ. 

Είχα φορολογική 17.000 ευρώ, και τώρα έχω με το ζόρι 5.000.

Από την άλλη, το χρέος μου 20.000 ήταν και 20.000 είναι.

Δεν θα χρώσταγα σε ΙΚΑ, ΤΕΒΕ και εφορία, αν δεν με τσακίζανε με τους φόρους που 

έβαλαν για να σώσουν τους διαπλεκόμενους.

Δεν θα έψαχνα δουλειές σε εμβέλεια 20χλμ από ένα παρατημένο χωριό της Λάρισας.

Αναγκάστηκα να δεχθώ καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να δέχεται ένας περήφανος άνθρωπος.

Ήμουν χωρίς ρεύμα τέσσερις μέρες τον Απρίλιο και δεν έβγαλα τσιμουδιά.

Υπέφερα και υποφέρω. Δεν ζήτησα πολυτέλειες. Ένα πιάτο φαΐ, περίθαλψη και αξιοπρεπή δουλειά. 

Ούτε αυτά δεν έχω γιατί τους φάνηκαν πολλά. Ξεφτίλες τεχνοκράτες.

Παρ” όλες τις σφαλιάρες, το βούλωσα. Προσπάθησα πολλές φορές να πληρώσω, παρ” όλο που δεν

 τα φάγαμε μαζί.

Την πάτησα «σαν» το Σαμαρά. Να κάνεις τα πάντα για τη χώρα, μα να μην σε εκτιμά κανείς. Μεγάλη αδικία.

Έγραψε ένα παιδί σε ειδησεογραφική ιστοσελίδα για τον Σαμαρά: «Ένα σωστό πράγμα μπορούσε να κάνει, να φτάσει την Ν.Δ. στο 3%, και ούτε αυτό δεν έκατσε να τελειώσει. Μία ζωή μισές δουλειές.» Ξεφτίλες νεοφιλελέδες.

Δεν μπορούν να μας στερήσουν αυτή τη μέρα. Μου πήρατε τη δουλειά, μου πήρατε το σπίτι,

 μου κλέψατε τη ζωή.

Νομίζατε πως δε θα σας θυμόμουν. Όποιος νομίζει πολύ, στο τέλος φεύγει μπουκωμένος.

Ένα πράμα δεν μου κλέψατε είναι το χαμόγελο. Τώρα θα το φοράω κάθε μέρα να σας σπάσω τα νεύρα. 

Ξεφτίλες σαμαροβενιζέλοι.

Όλοι οι εμετοί της τηλεόρασης υπέρ του ναι. Όλοι οι εμετοί της πολιτικής υπέρ του ναι. Όλοι οι εμετοί

της τέχνης υπέρ του ναι.

Πώς θα μπορούσα να πω ναι; Ξεφτίλες νεολιγούρηδες. Δεν σας χάλασε. Φιλάκια ρουφηχτά. Το άλλο πώς το λες Μάρκο; Τσούυυυυυυυυζει. Άμα τσούζει, ξύδι.

Από καρδιάς

Λαρισαίος

ΥΓ1: Έχω να πατήσω σε τράπεζα δυο χρόνια. Σε εμένα, κατέβασαν τα ρολά από το 2013. Αυτό δεν το λέει 

κανένας δημοσιογράφος, όταν «πονάει» που βλέπει τις ουρές.
ΥΓ2: Ψαριανός, Τατσόπουλος, Ορφανός. Η τρόικα της βλακείας.
ΥΓ3: Μια εικόνα χίλιες λέξεις αυτή που επισυνάπτω. Άμα το κρατήσεις, βάλ” την με το κείμενο.

(Αγαπητέ φίλε, εμένα μου κάνουν εντύπωση όλοι αυτοί οι Έλληνες που νοιάζονται ακόμα μόνο για τους 

εαυτούς τους. Και έχουν την εντύπωση πως γύρω τους θα πέφτουν κορμιά, οι άλλοι θα πεινάνε αλλά αυτοί

 θα την περνάνε φίνα. Και σου πετάνε κάτι «Εγώ θέλω να διατηρήσω αυτά που έχω». Κάπου εκεί, συνειδητοποιείς πως γνωρίζεις και ηλίθιους. Να πάνε να γαμηθούν και οι τράπεζες και οι

 τηλεδημοσιογράφοι και οι παρτάκηδες. Είμαστε άνθρωποι. Για όσο είμαστε. Να είστε καλά.)

phgh:pitsirikos