Τελικά η κυβίστηση είναι λέξη φετίχ
της ελληνικής πολιτικής σκηνής! Αυτό
δεν αμφισβητείται μια και περίτρανα μας
το αποδεικνύουν Έλληνες πρωθυπουργοί,
με την πρώτη ευκαιρία που
αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους!
Πάντα όμως μου κινούσε την περιέργεια την
αιτία που προκαλεί αυτή την συμπεριφορά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν όσοι κάνουν
κολοτούμπα?
Μερικές φορές είναι θέμα χρόνου για
να πάρεις τις απαντήσεις ! Έτσι και
τώρα ήταν θέμα timing. Ο Τσίπρας σε μια
προσπάθεια επιβεβαίωσης την κυβερνητικής
πολιτικής στην Κ.Ε του Σύριζα στις 23/5/2015, αναφέρθηκε σε μια λεπτομέρεια που κανείς δεν
πρόσεξε ιδιαιτέρως, αλλά και ποτέ δεν είχε ξαναειπωθεί από τον ίδιο( αν το εχει ξαναπεί
συγχωρέστε με , αλλά σίγουρα μια τέτοια αναφορά σπανίζει). « Δεν πρόκειται να
ανεχθούμε και να αφήσουμε στο απυρόβλητο… όσους ποντάρουν στην αποτυχία της
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ !». Αλήθεια από πότε ο κόσμος που ψήφισε Σύριζα
καθώς και η πλειοψηφίας των στελεχών ήταν υποστηρικτές της ιδέας της ευρωπαϊκής
ενοποίησης,και μάλιστα ως κεντρικό ζητούμενο? Επιπλέον τι σημαίνει ενοποίηση, μήπως
ομοσπονδία? Υπάρχει εντολή για κάτι τέτοιο?
Όπως γίνεται κατανοητό, το κυρίαρχο « όνειρο» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μπορεί
να γίνει πραγματικότητα σε ενδεχόμενη περίπτωση Grexit. Ήταν ανάγκη λοιπόν για
μεταστροφή! Το κεντρικό σύνθημα «ευρώ πάση θυσία» ξαναμπήκε και πάλι σε θέση
προτεραιότητας. Παράλληλα έπρεπε να εξασφαλιστεί οτι η εφαρμοζόμενη πολιτική της
κυβέρνησης, δεν θα έθετε σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Αν χρειαζόταν να γκρεμιστεί το πρόγραμμα Σύριζα, θα γινόταν όπως κι έγινε! Θέλοντας
και μη , η γραμμή Βερολίνου, ήταν μονόδρομος για να έχει το κράτος προοπτική
χρηματοδότησης. Το οποίο βέβαια, ηγείται αυτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με την
κρυφή υποστήριξη και των Αμερικάνων! Άλλωστε το είχε πει και Κίσσινγκερ κάποια στιγμή:
«Σήκωνα το τηλέφωνο να πάρω στην Ευρώπη και δεν ήξερα ποιον να πάρω , τώρα
( με την Γερμανία στην πρωτοκαθεδρία) ξέρω ποιον…!»
Αν χρειαζόταν να στηρίξει πρόσωπα , ακόμη και αν αυτά εναντιώνονται στο πρόγραμμα
Σύριζα, αυτό και θα γινόταν αρκεί να μην αναλάμβαναν πρόσωπα που θα
διακινδύνευαν και θα έβαζαν σε περιπέτειες, την «φιλοευρωπαϊκή πολιτική» που είχε
αναλάβει ως πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας Παυλόπουλος,
στην πρώτη δήλωση μετά την εκλογή του, αντί να μιλήσει για την Ελλάδα και τον κόσμο
που υπέφερε, μίλησε για την ευθύνη του στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.
Πόσο εντύπωση μου είχε κάνει αυτό? Μέχρι και σήμερα ουδέποτε παρενέβη , έστω
και συμβολικά απέναντι στους δανειστές, στηρίζοντας την χώρα και τον κόσμο που
δοκιμάζεται από την εχθρική πολιτική των ευρωπαϊκών και μη θεσμών. Φανταστείτε στην
θέση του ήταν ένας Μανώλης Γλέζος, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα.
Δεν ήταν λοιπόν μια πράξη "συμφιλίωσης" η επιλογή Παυλόπουλου, έστω κι αν σαν
άνθρωπος είναι συμπαθής, αλλά με σαφή φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό, πράγμα που
κανείς "αριστερός" δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις. Συμπληρώνοντας το παζλ ,
μπορεί εύκολα να εξηγηθεί γιατί παίρνουν θέσεις κλειδιά, άνθρωποι που ουδεμία σχέση
έχουν με την κεντρική πολιτική κατεύθυνση του Σύριζα και των ΑΝΕΛ.
Ο Βαρουφάκης υπουργός οικονομικών, η Παναρίτη στο ΔΝΤ, ενώ ο Στουρνάρας δεν
οδηγήθηκε σε παραίτηση απο την διοίκηση της τράπεζας της Ελλάδας. Επίσης
ας μην ξεχνάμε την γαλλική τράπεζα LAZARD , η οποία κλήθηκε και πάλι να προσφέρει
την συνεργασίας της για τα θέματα χρέους ( όπως έκανε και με το psi…). Μην ξεχνάμε
και τα θέματα επικοινωνίας, με διευθύνοντα σύμβουλο τον Ταγματάρχη στην ΕΡΤ.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι όνειρο Σαμαρά, Βενιζέλου, ΓΑΠ, πλέον και Τσίπρα, δηλαδή
όλων των πολιτικών που έχουν κάνει κολοτούμπα, από την στιγμή της γένεσης της ελληνικής
κρίσης. Φυσικά και ποτέ δεν θα εκλέγονταν αν όλα αυτά για τα οποία πίστευαν και επρόκειτο
να εφαρμόσουν γίνονταν γνωστά σε προεκλογικές περιόδους. Στήριγμα τους ήταν τα γνωστά
ελληνικά φιλοευρωπαϊκά μέσα μαζικής «ενημέρωσης» τα οποία φρόντιζαν για την
απαρέγκλιτη προσαρμογή των πρωθυπουργών μέσα στα πλαίσια των επιταγών του
ευρωπαϊκού κατεστημένου. Στις μέρες μας είναι αξιοσημείωτη η τακτική των βρωμοΜΜΕ
να χτυπάνε σε προσωπικό επίπεδο βουλευτές της κυβέρνησης Σύριζα ή των ΑΝΕΛ, που
θέτουν σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή προοπτική, προσπαθώντας να αποδομήσουν τις
προσωπικότητες τους και να στρέψουν τον κόσμο εναντίον τους. Αντίθετα συμβαίνει
με την υπόλοιπα μέλη των κοινοβουλευτικών ομάδων της κυβέρνησης που στρέφονται
εναντίον τους σε πολιτικό επίπεδο. Προφανώς και υπάρχουν προτιμήσεις ανάμεσα στους
παραπάνω. Ο Σαμαράς ήταν ένας πιστός φιλογερμανός πρωθυπουργός, που δεν στεναχώρησε
ποτέ τον Σοιμπλε... και οι σχέσεις διαφθοράς με την Γερμανία, όλου του εσωτερικού μας
συστήματος είναι γνωστή! Αντίθετα με τον Τσίπρα που οφείλουμε να επισημάνουμε ότι
δεν τον δεσμεύουν οι σχέσεις διαπλοκής και η διαφθοράς.
Καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε ανοικτά για αυτή την ενοποίηση-ομοσπονδιοποίηση.
Μιλάμε για κατάργηση των κρατών? Αλλιώς πώς? Η πολυπόθητη εσωτερική υποτίμηση
στην ελληνική οικονομία των θεσμικών κέντρων δείχνει ότι επιθυμούν την Ελλάδα μια
φτωχή και αποδυναμωμένη επαρχία της Ευρώπης, ώστε να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν
τα κατά Σαμαρά «ευρωπαϊκά πετρέλαια» της ελληνικής γης και να βάλουν χέρι σε
οτιδήποτε πολύτιμο προσφέρει η ελληνική επαρχία για την ευρωπαϊκή (Γερμανική) οικονομία!
Πολλά τα ερωτήματα (ας τα αφήσουμε για άλλο άρθρο…)! Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα …
κάποιοι στην Ελλάδα έχουν και τρέφουν αυταπάτες ότι η Ευρώπη τελικά θα γίνει μια ένωση
ίσων κρατών μελών!! Και δυστυχώς δεν μαθαίνουν τίποτα εδώ και πλέον των πέντε ετών της
κρίσης…! Τέλος τίθεται εκ νέου το φιλοσοφημένο ερώτημα "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου