Επτά χρόνια αναμονής...

23 Απριλίου 2010. Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει από το Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον...
μηχανισμό στήριξης.

Στις 2 Μαΐου εγκρίνεται από το υπουργικό συμβούλιο η συμφωνία με την τρόικα, την οποία παρουσιάζει ο τότε ΥΠΟΙΚ Γ. Παπακωνσταντίνου και άρχισε ο μακρύς κύκλος των αξιολογήσεων της ελληνικής οικονομίας.

Επτά χρόνια και... οκτώ υπουργούς Οικονομικών αργότερα, είμαστε ακόμη στην αναμονή.
Εκείνη η πρώτη αξιολόγηση έκλεισε, το πρώτο πρόγραμμα έδωσε τη σκυτάλη στο δεύτερο, ακολούθησε το τρίτο και φαρμακερό. Και το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται, περιμένοντας το κλείσιμο της αξιολόγησης, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που δεν έρχονται.

Επτά δύσκολα χρόνια που έχουν σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και οι θυσίες των Ελλήνων κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.
Επτά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων τίποτε δεν έχει μείνει το ίδιο γύρω μας κι εμείς ακόμη πασχίζουμε με τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια.

Με το διάγγελμα Παπανδρέου σηματοδοτείται η έναρξη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η οποία οδήγησε σε μνημόνια Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Κύπρο.

Αυτές όμως κατάφεραν να γυρίσουν σελίδα και να απαλλαγούν από τους θεσμούς και τις αυστηρές τους αξιολογήσεις.

Εφάρμοσαν τα προαπαιτούμενα, διόρθωσαν τις δημοσιονομικές στρεβλώσεις, κέρδισαν ξανά την εμπιστοσύνη των αγορών και άφησαν πίσω τους την ύφεση.

Εμείς συνεχίζουμε να αποφεύγουμε τις σωστές «συνταγές» για τη θεραπεία της ελληνικής οικονομίας και επιμένουμε στην παράδοση του πελατειακού κράτους και της υπερφορολόγησης, παρότι τα στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα ότι η επιβολή περισσότερων και υψηλότερων φόρων δεν αποδίδει περισσότερα έσοδα.

Σχεδόν το 40% του εισοδήματος των Ελλήνων μισθωτών πηγαίνει σε φόρους και εισφορές, ποσοστό χαμηλότερο σε σύγκριση με το αντίστοιχο στη Γερμανία (49,4%) ή το Βέλγιο (55%) ή την Αυστρία (49,5%) σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.

Η διαφορά όμως είναι ότι οι εισφορές των Γερμανών, των Βέλγων ή των Αυστριακών δεν πηγαίνουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, αλλά σε ένα πραγματικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και σε ένα λειτουργικό κράτος που εξυπηρετεί τους πολίτες του και δεν τους ταλαιπωρεί με το «τέρας» της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.
«Ιt takes two to tango», σύμφωνα με το παλιό, κλασικό τραγούδι. Για να γεφυρωθούν οι διαφορές και να κλείσει η αξιολόγηση χρειάζονται οι σωστοί χειρισμοί και από τις δύο πλευρές.
Από το στοίχημα όμως της ανάπτυξης και της εξόδου στις αγορές δεν θα επωφεληθούν οι δανειστές, αλλά κυρίως οι ίδιοι οι πολίτες.

Αυτοί που επί επτά χρόνια βλέπουν τα πρόσωπα να αλλάζουν, όπως και όλα γύρω τους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα των μνημονίων...

Αγγελική Κοτσοβού, naftemporiki.gr