Νομίζω πως η καλύτερη απάντηση που έχει δοθεί, στο ερώτημα ποιος θα είναι καλύτερος πρόεδρος για τις ΗΠΑ, ήταν, δεν ξέρω τι θα κάνει ο Τραμπ, αλλά δυστυχώς ξέρω τι θα κάνει η Κλίντον.
Κι αυτή η απάντηση πρέπει να βρίσκεται στα χείλη πολλών Αμερικανών, από την στιγμή, που παρά τα όσα απρόβλεπτα συμβαίνουν με τον Τραμπ, και παρά την αδυσώπητη μάχη που δίνουν όλα τα ισχυρά αμερικανικά και παγκόσμια κέντρα υπέρ της Κλίντον, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει σήμερα τον νικητή των εκλογών. Οι δημοσκοπήσεις φυσικά του CNN δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη. Κανείς επίσης δεν γνωρίζει σήμερα, ποια όπλα -συνήθως κάτω από την μέση, παραμονές των εκλογών- θα βγουν στην δημοσιότητα, που κρατούνται ως άσσοι στο μανίκι.
Κι αυτή η απάντηση πρέπει να βρίσκεται στα χείλη πολλών Αμερικανών, από την στιγμή, που παρά τα όσα απρόβλεπτα συμβαίνουν με τον Τραμπ, και παρά την αδυσώπητη μάχη που δίνουν όλα τα ισχυρά αμερικανικά και παγκόσμια κέντρα υπέρ της Κλίντον, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει σήμερα τον νικητή των εκλογών. Οι δημοσκοπήσεις φυσικά του CNN δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη. Κανείς επίσης δεν γνωρίζει σήμερα, ποια όπλα -συνήθως κάτω από την μέση, παραμονές των εκλογών- θα βγουν στην δημοσιότητα, που κρατούνται ως άσσοι στο μανίκι.
Διαβάστε επίσης: H απίστευτη δήλωση του Λαβρόφ για τις αμερικανικές εκλογές
Εκείνο που είναι γεγονός, είναι ότι η υποψηφιότητα του Τραμπ στις εσω- ρεπουμπλικανικές εκλογές, που υποστηρίχθηκε από ισχυρά κέντρα για να αποτελέσει τον εύκολο αντίπαλο της Κλίντον, δεν λειτούργησε όπως το σχεδίασαν και έφερε αποτελέσματα σε προηγούμενες προεδρικές εκλογές. Φαίνεται, πως η όλη γραφικότητα του Τραμπ, ενοχλεί τους Αμερικανούς ψηφοφόρους λιγότερο απ’ ό,τι η αντιπάθειά τους στους Κλίντον.
Ως προς την Ελλάδα, δεν ισχύει καθόλου το λεγόμενο πως η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι σταθερή, όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει. Πέραν του ότι το ισχυρό λόμπι των εξοπλιστικών επιχειρήσεων κατά παράδοση υποστηρίζει τους Δημοκρατικούς (και συμπτωματικά, με κυβερνήσεις των Δημοκρατικών, εξαντλούνται τα στρατιωτικά αποθέματα των ΗΠΑ, και οι επιχειρήσεις ξαναγεμίζουν τις αποθήκες), ενώ το λόμπι των πετρελαιάδων υποστηρίζει τους Ρεπουμπλικανούς, με εξυπηρέτηση ανάλογων συμφερόντων.
Ως προς την Ελλάδα, δεν ισχύει καθόλου το λεγόμενο πως η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι σταθερή, όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει. Πέραν του ότι το ισχυρό λόμπι των εξοπλιστικών επιχειρήσεων κατά παράδοση υποστηρίζει τους Δημοκρατικούς (και συμπτωματικά, με κυβερνήσεις των Δημοκρατικών, εξαντλούνται τα στρατιωτικά αποθέματα των ΗΠΑ, και οι επιχειρήσεις ξαναγεμίζουν τις αποθήκες), ενώ το λόμπι των πετρελαιάδων υποστηρίζει τους Ρεπουμπλικανούς, με εξυπηρέτηση ανάλογων συμφερόντων.
Τα ανωτέρω βεβαίως, δεν συνιστούν θεσμοθετημένο απαραβίαστο κανόνα, επειδή συντρέχουν καταστάσεις που αλλάζουν τα δεδομένα και μέσα στο ίδιο το κόμμα. Κατά την πρώτη τετραετία, φερ’ ειπείν, της διακυβέρνησης των ΗΠΑ από τον Ομπάμα, μειώθηκε το ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, λόγω σοβαροτέρων εξελίξεων αλλού, και μόνον όταν διαπιστώθηκε πως η Γερμανία είχε διεισδύσει επικίνδυνα στην περιοχή, της Ελλάδας μη εξαιρουμένης, η αμερικανική πολιτική έκανε στροφή ώστε να επανακαταλάβει τα ηνία.
Η Χίλαρι Κλίντον, με το δημοσιοποιημένο μίσος κατά της Ρωσίας, θα αυξήσει την ένταση, και η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να κλείσει και τις λίγες χαραμάδες που ήσαν ανοικτές με την Ρωσία. Άλλωστε, η δεύτερη κυβέρνηση του Α. Τσίπρα, εγκατέλειψε πλήρως της ελληνορωσικές επιχειρηματικές επαφές.
Το δεύτερο που με ανησυχεί, είναι πως θεωρείται βέβαιο ότι θα αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών η Βικτώρια Νούλαντ, της οποίας οι αποφάσεις δεν ήσαν ποτέ δίκαιες ούτε σχετικά με το Σκοπιανό, αλλ’ ούτε και με το Κυπριακό. Μάλιστα δε, παρότι υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα Ευρώπης, διαφωνώντας με την ήπια στάση που ήθελε να κρατήσει η Ε.Ε. στο ζήτημα της Ουκρανίας, δεν δίστασε να εκστομίσει την φράση: «Να πάει να γ…θεί η ΕΕ!» (από υποκλαπείσα συνομιλία την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014 που δημοσίευσε «Το Βήμα», πέντε ημέρες μετά). Αυτό προφανώς, θα το λένε όλοι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ.
Μια ασφαλής μέθοδος, για να διαπιστωθεί ποιος θα φρόντιζε καλύτερα την ικανοποίηση των δίκαιων ελληνικών αιτημάτων, είναι να δούμε ποιον προτιμούν οι Τούρκοι, ώστε να προτιμήσουμε εμείς τον άλλον. Το κακό είναι, πως οι Τούρκοι έχουν λόγους να είναι δυσαρεστημένοι και με τους δύο. Έχουν δημοσιευθεί άρθρα στον τουρκικό Τύπο όπου εμφαίνεται ο μεγάλος προβληματισμός της Άγκυρας.
Με την Χίλαρι Κλίντον υπάρχει το σοβαρό πρόβλημα των πολύ στενών σχέσεων της ίδιας προσωπικά αλλά και του περιβάλλοντος της με τον Φετουλάχ Γκιουλέν και το Δίκτυο του, που είναι διακλαδωμένο σε πολλές αμερικανικές πολιτείες. Μάλιστα όπως αποκαλύπτεται, το Δίκτυο του Γκιουλέν είναι ένας από τους σημαντικούς χρηματοδότες της προεκλογικής εκστρατείας της. Το αίτημα της Άγκυρας για την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία είναι βέβαιο πως η Χίλαρι θα το απορρίψει.
Αλλά και η προοπτική εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία, ανησυχεί επίσης την Άγκυρα εξ αιτίας των έντονων αντιμουσουλμανικών αισθημάτων του και της αποστροφής του προς κάθε ισλαμικό, που δεν χάνει τη ευκαιρία να το προβάλλει στην προεκλογική του εκστρατεία. Η πρόθεση του Τραμπ αν εκλεγεί να απελάσει όλους τους «επικίνδυνους» μουσουλμάνους από τις ΗΠΑ και η διαφαινόμενη εκστρατεία του κατά του ισλαμισμού έχει ήδη ενοχλήσει έντονα την ισλαμική κυβέρνηση της Άγκυρας και αυτή κατάσταση δεν προοιωνίζεται τίποτα το θετικό στις σχέσεις των δυο χωρών.
Η αλήθεια είναι πως ούτε η Κλίντον, ούτε ο Τραμπ θα καθορίσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Πάνω από αυτούς υπάρχουν ισχυρότερα κέντρα. Περισσότερο όλων πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός, ότι ο Ερντογάν συναντήθηκε στη Νέα Υόρκη με τους Κίσιγκερ και Ρότσιλδ. Και η συνάντηση δημοσιοποιήθηκε. Αν σκόπευαν να τον αντικαταστήσουν, δεν είχαν λόγο να συναντηθούν. Κάτι τους έδωσε, κάτι πήρε. Μόνο εμείς δίνουμε, χωρίς να παίρνουμε.
tilegrafima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου