Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΑΚΑ
Είναι γνωστό: εκεί που παλεύουν τα βουβάλια, τη «ζημιά» την πληρώνουν τελικά πληρώνουν τα βατράχια. Ειδικά τα αφελή βατράχια που κάποια στιγμή πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τον καβγά των μεγάλων.
Στην προκειμένη περίπτωση, της σύγκρουσης συμφερόντων ΔΝΤ (ΗΠΑ) – Ευρώπης (Γερμανίας) το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνθλίφθηκε. Κοιτώντας από το 2010 που ξεκίνησε η ελληνική εμπλοκή (με την πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου στο ΔΝΤ για να βοηθήσει την Ελλάδα από τους απαιτητικούς Ευρωπαίους) σ αυτόν τον καβγά είχαμε:
- Την εξαφάνιση του Γ. Παπανδρέου
- Την απελπιστική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ
- Την εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ – που θέλησε να παίξει μπάλα με τους μεγάλους
- Την εξαφάνιση του ΛΑΟΣ– Καρατζαφέρη
- Την βαριά εξασθένηση της ΝΔ
- Την απαξίωση της «αριστερής» πρότασης διεξόδου που προπαγάνδισε ο ΣΥΡΙΖΑ
Την ίδια στιγμή μαζί με την «κατανάλωση» του πολιτικού προσωπικού, είχαμε και την εξαφάνιση της ελληνικής οικονομίας καθώς οι κυβερνήσεις που εμφανίστηκαν δεν είχαν κανένα σχέδιο να προβάλουν για να αντιμετωπίσουν τις προτάσεις- απαιτήσεις των δανειστών. Έτσι λοιπόν, η μόνη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ αυτών που κυβέρνησαν , κυβερνούν και αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν είναι ποιος απ αυτούς μπορεί να κάνει καλύτερα αυτό που ζητούν οι δανειστές. Μάλιστα, μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα των δανειστών το «πλάνο» των δανειστών εμφανίζεται ως ο μόνος δρόμος, έστω κι αν ακόμη και αυτοί που τον χαράσσουν δεν πιστεύουν πως οδηγεί σε μια έξοδο από την κρίση.
Ακολουθώντας αυτόν τον μονόδρομο οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι σαν τα ευπαθή προϊόντα με σύντομη ημερομηνία λήξης και για να συντηρηθούν αναζητούν προστασία – ως εκκρεμές– είτε από τον ένα είτε από τον άλλο μεγάλο παίκτη.
Πριν από τον Αλέξη Τσίπρα και ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να «βγάλει» το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα. Ανεπιτυχώς. Ο Αλέξης Τσίπρας, πριν έρθει πολύ κοντά με τη Μέρκελ «επένδυσε» στη βοήθεια του ΔΝΤ για να προχωρήσει η συζήτηση για μείωση του χρέους. Τώρα, φαίνεται πως αρκείται στην ήπια αξιολόγηση που του προσφέρει το Βερολίνο, αφήνοντας τη συζήτηση της απομείωσης του χρέους για αργότερα.
Όπως ο Α. Σαμαράς, έτσι και ο Α. Τσίπρας αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ΔΝΤ (ΗΠΑ) και Ευρωπαίοι (Γερμανοί) παρά τις διαφορές τους και τα αντιτιθέμενα συμφέροντά τους, λειτουργούν συμπληρωματικά για τη διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης. Μαζί και οι δύο μηχανισμοί, ΔΝΤ και Ευρωπαίοι σχηματίζουν την τανάλια που τελικά συνθλίβει την ελληνική οικονομία και κρατά δέσμιο το πολιτικό σύστημα.
Και όπως ο Αντώνης Σαμαράς, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας, ξεχνά μια βασική αρχή των δανειστών: Ουδείς αναντικατάστατος…
militaire.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου