ΜΚΟ πατέρες και ΜΚΟ μητέρες
Στην «σύγχρονη» Ελλάδα καταφέραμε να απαξιώσουμε πολλές ιδέες, αξίες και κατακτήσεις που άλλες κοινωνίες με αγώνες και σκληρή προσπάθεια κατάφεραν να τις εφαρμόσουν στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πρακτική τους.
Ο συνδικαλισμός κατάντησε συντεχνία και ρετιρέ του δημόσιου κυρίως τομέα. Έτσι είχαμε Εργατοπατέρες, Αγροτοπατέρες, κ.ά., και πολλοί εκμεταλλεύτηκαν με ιδιοτέλεια και εξαργύρωσαν «ακριβά» τις «υπηρεσίες» τους προς το εκάστοτε σύστημα νομής της εξουσίας (συντεχνιακό – πελατειακό – κρατικό).
πολιτικοί - Δήμαρχοι και «κλητήρες», ιδιώτες καιροσκόποι και αρπακτικά, σε αγαστή συνεργασία με πανεπιστημιακούς και αθέατους γραφειοκρατικούς «συμβούλους», προνομιούχοι συνομιλητές του εκάστοτε συστήματος κρατικής ισχύος και πληροφόρησης ροκάνιζαν κυριολεκτικά κονδύλια και δυνατότητες, σε βάρος αναπτυξιακών – μεταρρυθμίσεων και επιλογών.
Έτσι ένας νέος όρος οι ΜΚΟπατέρες (και ΜΚΟ μητέρες) απεδόθησαν σε ένα κυνήγι κρυμμένου θησαυρού που ήταν οι πόροι του Ευρωπαϊκού κοινωνικού ταμείου για την κοινωνική οικονομία και την «ανύπαρκτη», για πολλούς θεσμικούς κρατικούς εκπροσώπους, κοινωνία πολιτών. .
Αν εξαιρέσουμε μερικές σοβαρές οργανώσεις και ομάδες οι οποίες έκαναν ουσιαστικό κοινωνικό έργο, μπορούμε να πούμε ότι στήθηκε ένας «χορός» εκατομμυρίων σε πολύ κλειστό κύκλωμα μόνο με «δράσεις» βιτρίνας και πολυτελείς ημερίδες, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα, μια εικονική πραγματικότητα που διαμόρφωσε στρεβλές και αρνητικές απόψεις με αποχρώσεις ενός ιδιότυπου life style για τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και την κοινωνική οικονομία.
Στο μεταξύ ζωντανά κύτταρα και κοινωνικές ομάδες, πολιτιστικοί , περιβαλλοντικοί, εθελοντικοί και τοπικοί σύλλογοι, οργανώσεις νομικά πρόσωπα αλλά και πολλές άτυπες που εκτείνονταν σε όλο το φάσμα του κοινωνικοπολιτικού χώρου δημιουργούσαν δράσεις με ευαισθησία, φαντασία και δημιουργικότητα παρήγαγαν έργο εκεί όπου κράτος και ιδιώτες αδυνατούσαν ή απαξιούσαν να επενδύσουν (κυρίως περιβάλλον και πολιτισμός).
Σήμερα με την κρίση να εξαθλιώνει και να απειλεί μεγάλα κοινωνικά στρώματα, η κοινωνική οικονομία θα μπορούσε να συμβάλλει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση της φτώχειας, την ενίσχυση της απασχόλησης και της εργασίας, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, ακόμα ακόμα και στην αναδιοργάνωση ενός μεγάλου μέρους του πρωτογενούς τομέα δημιουργώντας ένα νέο ήθος κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης, εργασίας και αποτελέσματος. Αυτό απαιτεί γενναίες και διαφορετικές πολιτικές επιλογές ώστε πράγματι οι πόροι του ΕΚΤ να ενισχύσουν οριζόντια όσο γίνεται περισσότερες τέτοιες συλλογικότητες. Λίγα σε πολλούς σε αντίθεση με το πολλά σε λίγους που δίδονταν μέχρι τώρα κυρίως σε ημέτερους και διαπλεκόμενους με τα διάφορα συστήματα διαχείρισης και νομής της εξουσίας, χωρίς έλεγχο παραγωγής έργου και ανταποδοτικότητας στην χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Το ανοικτό συνέδριο κοινωνικής οικονομίας που αυτοοργανώνεται από τα κάτω με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να αποτελέσει σημείο εκκίνησης μιας διαφορετικής κουλτούρας για την κοινωνία των πολιτών, να διεκδικήσει δυναμικά το ρόλο του τρίτου πόλου ως κοινωνικός εταίρος και συλλογικότητα πολιτών και να απαιτήσει διαχείριση με διαφάνεια, κοινωνική ευαισθησία και ευθύνη . Ταυτόχρονα οφείλει να οριοθετήσει με καθαρούς όρους τους φορείς και τις οργανώσεις της κοινωνικής οικονομίας.
Γιάννος Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου