Ο Τσίπρας Στόχος Μονoμανίας;

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Ο εκλεκτός συνεργάτης της εφημερίδας «Tο Παρόν», άλλοτε Δ/ντής της Ντώϋτσε Βάλλε και τέως ευρωβουλευτής κ. Κώστας Νικολάου, είναι ο ηθικός αυτουργός της σημερινής παρουσίας του γράφοντος, σε εθνική συγκυρία όπου η καταθλιπτική συναίσθηση ματαιότητος του ορμήνευε στροφή σε κάποιαν άλλη ενασχόληση, φυγής από την περιβάλλουσα ασφυκτική πραγματικότητα.

Επειδή το να αρθρογραφείς για την διάσωση προσφιλούς σου στέγης –της πατρίδας σου εν προκειμένω- που βλέπεις να καταρρέει χωρίς ελπίδα ανόρθωσης, ισοδυναμεί με μονομανία και σπατάλη του πολύτιμου εναπομένοντος χρόνου σου. Ο φίλος κ. Νικολάου όμως άλλου είδους μονομανία μου καταλόγισε, στο κατά τα άλλα πολύ κολακευτικό άρθρο του: «την μονομανία να επιτίθεται συνεχώς και σφοδρότατα στον Τσίπρα». Και αυτό με υποχρεώνει σε επεξηγηματική τοποθέτηση.
Η διάγνωση είναι εσφαλμένη: μεγεθύνει τον Τσίπρα και μικραίνει τον γράφοντα. Του οποίου οι δύο εμμονές έχουν πολύ υψηλότερο ανάστημα και ανήκουν στον κόσμο των ιδεών. Η εμμονή και στοχοποίηση προσώπων δεν είναι το είδος της δημοσιογραφίας που διδάχθηκε και άσκησε από το 1953 -όπως και πολλοί συνάδελφοι της ίδιας γενιάς. Και οι πολιτικοί όμως δεν έβλαπταν τότε την Ελλάδα τόσο. Υπήρχαν ακόμη μερικοί που πέθαιναν πτωχοί, αρκετοί που νοιάζονταν και για την Ελλάδα και άλλοι τόσοι που ήξεραν την παραίτηση για λόγους ευθιξίας. Η κατρακύλα άρχισε από το ’65.

Τον Τσίπρα καθιστά στόχο καθημερινής οξύτατης πολεμικής, παλαιών στελεχών (της παράταξης που οδηγεί στην ανυπαρξία) και των λίγων δημοσιογραφικών διαμαντιών της παρούσης γενιάς, η καθημερινή απλόχερη εισφορά του στην εθνική συμφορά, της οποίας αυτός είναι ο τελευταίος και καταλυτικός συντελεστής.

Το πρόσωπο αυτό ως περίπτωση έχει ήδη εδραιωθεί ως το μεγαλύτερο και το εθνοκτόνο Ψεύδος της ελληνικής ιστορίας. Που επισκίασε –και απειλεί να παραγράψει- τα ψεύδη και τις ανομίες των προκατόχων του. Επειδή εκείνοι δεν εκπροσωπούσαν παρά τη δάνεια εμπιστοσύνη ποσοστού ψηφοφόρων στα ψεύδη τους. Αυτός, ως άτομο εκπροσωπεί κάτι λιγώτερο ακόμα κι’ από τον Κυριάκο: ουσιαστικά την μεταμελημένη επιλογή του Αλαβάνου και την ηγεσία κόμματος τού 3 έως 5 %. Υπέκλεψε όμως, με δόλο, την ηγεσία μεγάλου λαϊκού κινήματος, υποδυόμενος προσωπικότητα και χρησιμοποιώντας γλώσσα που εξέφραζε την καταπιεσμένη υπερηφάνεια του ελληνικού κυττάρου, με μοναδικό –ταπεινό- στόχο την άλωση της εξουσίας. Αργότερα αποδείχθηκε πως δεν είχε κανένα άλλο σχέδιο, πλην του τακτικού σχεδίου της εξαπάτησης, συνεργατών, «συντρόφων», ψηφοφόρων: του ελληνισμού.

Η βαρύτητα του εγκλήματος συνίσταται στο ότι αυτά διεπράχθησαν σε μια χώρα δεμένη χειροπόδαρα, με ένα παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο χρέος, εγκλωβισμένη σε ένα ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, της Νομισματικής ΄Ενωσης και με ένα λαό ηθικά μεταλλαγμένο, προπαγανδιστικά λοβοτομημένο σε υποταγή, και καθημαγμένο μετά πεντάχρονη αιμορραγία και σωφρονιστική αγωγή με τα εργαλεία των ΜΑΤ. Εκείνη τη στιγμή, αυτό το άτομο, που μιμήθηκε τη φωνή της Ντολορές Ιμπαρούρη- Πασιονάριας, και φόρεσε τη μορφή του Αλιέντε, βρέθηκε να ηγείται ενός κινήματος που εξέφραζε μια θαυμαστή αναλαμπή της Ρωμιοσύνης, που κατέπληξε πνευματικές κορυφές , ξύπνησε λαούς σε πανευρωπαϊκό κίνημα και ύψωσε ανάστημα απέναντι στην Ευρώπη του 4ου Ράιχ.

Στα μέσα του περασμένου Ιουνίου, το δημοψήφισμα, όπου -στη μεγάλη πλειοψηφία του- ο ελληνικός λαός εξέφραζε πια την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του, ήταν η στιγμή για την εθνική Έξοδο. Από την Ευρωζώνη. Και από την ηθικά διάτρητη και ετοιμόρροπη Ε.Ε. –εάν μας εκβίαζαν. Τα αγαθά της συμμετοχής στην οποία ξεδιπλώνονται τώρα και με το μεταναστευτικό. Τώρα που όλα τα πολιτικά παραμύθια του μεταπολέμου -για συμμαχίες ασφάλειας και ενώσεις ευημερίας και αλληλεγγύης- καταρρέουν σαν πύργος από σημαδεμένα τραπουλόχαρτα…

Σήμερα, με μιαν άλλη, έντιμη ελληνική ηγεσία, άλλη θα ήταν η μοίρα του τόπου. Με αγώνα, αποφασιστικότητα, καρτερία και πείσμα, που θα κέρδιζαν και παγκόσμιο σεβασμό και αλληλεγγύη και συμμαχίες και θα οδηγούσαν σε αποτίναξη των δεσμών, γρήγορα θα ξαναπαίρναμε την ανηφόρα. Αλλά και το δημοψήφισμα ήταν τακτικό τέχνασμα του ταχυδακτυλουργού (κόλπο διαφυγής από δεσμεύσεις τιμής) που αστόχησε. Περίμενε «Ναι» το άτομο και η παρέα του και τους βγήκε το «ΟΧΙ».

Το «παιχνίδι» (δηλαδή ο αγώνας, οι συνεργάτες αγωνιστές, οι «σύντροφοι», οι ψηφοφόροι, ο λαός: η Ελλάδα) ήταν «στημένο», είχε προπωληθεί –αντί πινακίου εξουσίας. Το κίνημα της εθνικής αναστήλωσης δέχθηκε πισώπλατα πλήγμα στιλέτου. Το ευρωπαϊκό κίνημα «ζάρωσε». Κατέρρευσε το εθνικό γόητρο. Και η Ελλάδα κατάντησε ζητιάνος, κλωτσοσκούφι, έρμαιο των πιο πρωτογόνων ενστίκτων διαφόρων ευυπόληπτων «συμμάχων», «εταίρων» και γειτόνων, χωματερή απόθεσης των «ανθρωπίνων απορριμμάτων» των εκασταχού συμμαχικών βομβαρδισμών .

Κάθε σελίδα του ημερολογίου εισάγει τώρα και νέες εστίες φωτιάς στα Τάρταρα της υποδούλωσής μας, από όπου η εκλογή Κυριάκου ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, μας έκλεισε και κάθε τρύπα διαφυγής – υπό μια μεταβατική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, από πρόσωπα αναμφισβήτητης αξίας, εντιμότητας και πατριωτισμού, υπό τον Κώστα Καραμανλή. Toν οποίο υποδείκνυε, ως πόλο εθνικής συνένωσης , η μετριοπάθεια, η σύνεση, ο πατριωτισμός και η απουσία εξουσιομανίας.

Είχε οσμισθεί αυτή η στήλη, πριν ένα χρόνο, αυτή την γοργή κατρακύλα στο βάραθρο, όταν έγραφε, μετά την πρώτη συμφωνία-κυβίστημα, της 20ής Φεβρουαρίου, ότι άρχισε το στριπ-τηζ του Τσίπρα στο παλκοσένικο των Βρυξελλών, που θα καταλήξει, με στρινγκ και παντούφλες, στη θωρακισμένη λιμουζίνα του Βενιζέλου

hellasforce