Αν αυτή είναι η εποχή των ψευδαισθήσεων, τότε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πρέπει να είναι η ύστατη ψευδαίσθηση.
Δυστυχώς, αλλά αναμενόμενο, η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει σκάσει και όλοι έχουμε αναγκαστεί να γυρίσουμε πίσω στην πραγματικότητα.
Στο πρόσωπο του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού, η διεθνής Αριστερά έχει αγκαλιάσει τον μεταμοντερνισμό, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, βάζοντας το στυλ πάνω από την ουσία και καλές στιγμές και φανταχτερούς ηγέτες πάνω από την ωμή πραγματικότητα της αντίστασης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Απόσπασμα από το άρθρο ”Η μεταμοντέρνα Αριστερά και η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού”
του Scott Jay
Η διεθνής Αριστερά προωθεί την δική της εικόνα αντί της εμπλοκής στην πικρή πραγματικότητα της αντίστασης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Δεν χρειάζεται να πιστέψει στον μεταμοντερνισμό, διότι είναι μεταμοντερνισμός.
Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού σε όλο τον κόσμο για δεκαετίες, και η συνεχιζόμενη ανθεκτικότητά του συγκεκριμένα από την οικονομική κρίση 2007-2008, μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε γιατί δεν υπήρξε πιο επιτυχημένη αντίσταση εναντίον του.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με τη μεταβαλλόμενη διάρθρωση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στη Δύση, και αυτό θα άξιζε τον κόπο, αλλά δεν είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει καταργήσει την αντίσταση της εργατικής τάξης εντελώς. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πολλαπλές γενικές απεργίες στην Ελλάδα, για παράδειγμα. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν πρόσφατα μια σειρά αστικών εξεγέρσεων ενάντια στην αστυνομική δολοφονία μαύρων ανθρώπων, με κτίρια στις φλόγες και αυτοκίνητα της αστυνομίας να καταστρέφονται σε εξέγερση ενάντια στις συνθήκες που τους επιβάλλονται από το κράτος. Πολλοί από τους συμμετέχοντες έχουν έκτοτε καταδικαστεί για εμπρησμό και άλλα εγκλήματα και τώρα εκτίουν πολύχρονες ποινές φυλάκισης.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η μαχητικότητα δεν είναι δυνατή ή ακόμη και σε περιόδους επικείμενη. Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ έχουν δείξει μεγάλο θάρρος ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία, και στην Ελλάδα αρνήθηκαν να δεχθούν ένα ακόμη γύρο λιτότητας, ακόμη και με τα ευρωπαϊκά κεφάλαια να κρατούν όμηρο την οικονομία τους.
Το εναλλακτικό ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι γιατί η Αριστερά απέτυχε συγκεκριμένα να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό;
Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό με δεκάδες τρόπους, μία απάντηση για κάθε Αριστερά που υπάρχει. Αλλά η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να αντισταθεί ένα ακόμη κύμα λιτότητας μέτρων, στην πραγματικότητα, να αγκαλιάσει την λιτότητα-οξύνει και διευκρινίζει το πρόβλημα, θέτοντας δυσάρεστες αλήθειες.
Δηλαδή, ίσως η Αριστερά δεν απέτυχε να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό. Ίσως δεν δοκίμασε καν.
Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ένα δεκαετές πρόγραμμα για τη δημιουργία μιας συμμαχίας ριζοσπαστικών ως απάντηση στην κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας σε νεοφιλελευθερισμό; Σίγουρα έτσι φαινόταν τότε, κατά πάσα πιθανότητα στους συμμετέχοντές του πιο πολύ. Και όμως το σύνολο του σχεδίου κατέρρευσε τόσο άμεσα και τόσο θεαματικά, πηγαίνοντας από την αιχμή του δόρατος της διεθνούς Αριστεράς στο σύμβολο του όλα όσα είναι λάθος με αυτήν, σε λιγότερο από μία εβδομάδα.
Η καθοριστική στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ και της διεθνούς Αριστεράς της τρέχουσας γενιάς σημειώθηκε κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 11ης Ιουλίου 2015.
Πολλές ιστορίες θα ξεχάσουν αυτή τη λεπτομέρεια ως μια από τις πολλές κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις, αλλά αυτή ήταν μακράν η πιο σημαντική.
Σε αυτή τη στιγμή, λίγες μόλις μέρες μετά τη θεαματική ψήφο του “Όχι” από τον ελληνικό λαό απορρίπτοντας την λιτότητα, οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι επέλεξαν να την αγκαλιάσουν.
Με 149 έδρες στο κοινοβούλιο, μόνο δύο μέλη του ριζοσπαστικού συνασπισμού της Αριστεράς αφιερωμένοι στον τερματισμό της λιτότητας βρέθηκαν να ψηφίζουν “Όχι” μαζί με τους ανθρώπους που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούν. Ήταν μια εκπληκτική στιγμή που κανένας ριζοσπαστικός δεν πρέπει να ξεχάσει για το υπόλοιπο της ζωής του, εκτός και αν απλά θέλει να επαναλάβει αυτές τις συναρπαστικές αποτυχίες ξανά και ξανά επ ‘αόριστον.
Βεβαίως, οι ψήφοι βελτιώθηκαν αργότερα μέσα στο μήνα, αλλά η κατάρρευση της 11ης Ιουλίου δεν θα πρέπει να ξεχαστεί τόσο εύκολα. Για μια σύντομη στιγμή είδαμε την ουσία-ή μία από τις ουσίες-του προβλήματος της διεθνούς Αριστεράς.
Με λίγα λόγια, αυτά τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο προσηλωμένα στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενωμένος Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα αντίθετοι στη λιτότητα, όταν η ευκαιρία να το πράξουν ήταν ακριβώς μπροστά τους. Δείλιασαν από την πραγματικότητα και τις συνέπειές της και αγκάλιασαν την εικόνα αυτού που είχαν κατασκευάσει.
Αυτή είναι η μεταμοντέρνα Αριστερά στην πράξη.
Στο πρόσωπο του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού, η διεθνής Αριστερά έχει αγκαλιάσει τον μεταμοντερνισμό, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, βάζοντας το στυλ πάνω από την ουσία και καλές στιγμές και φανταχτερούς ηγέτες πάνω από την ωμή πραγματικότητα της αντίστασης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν απορρίπτει μετα-αφηγήσεις ή την αντικειμενική πραγματικότητα στη θεωρία. Στην πραγματικότητα, αγκαλιάζει την μετα-αφήγηση της δικής της κεντρικότητας για την αλλαγή του ρου της ιστορίας, αλλά όταν η ίδια βρίσκεται στο κέντρο της ιστορικής εξέλιξης, τότε η ιστορία αντιμετωπίζεται σαν μια αιθέρια, άμορφη μάζα απ’ την οποία κανείς δεν μπορεί να βγάλει νόημα. Απλώς συμβαίνει, και δεν υπάρχουν επιλογές ενδεχομένως διαθέσιμες που μπορούν να το αλλαξουν.
Μόλις η Αριστερά τοποθετείται στο κάθισμα του οδηγού, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός από το να συμμετέχει παθητικά στις μηχανορραφίες του συστήματος. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά πάρα πολύ δύσκολο.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά αποφεύγει την οικοδόμηση πραγματικής εξουσίας μεταξύ των φτωχών και των καταπιεσμένων, εστιάζοντας αντ ‘αυτού σε γυαλιά αυτοπροβολής που φαίνοντα σαν αγώνας και δύναμη, αλλά είναι εντελώς άδεια.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά μιλά για ”συνδικαλισμό ταξικής πάλης”, στη συνέχεια πραγματοποιεί μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, στο όνομα της εξισορρόπησης του προϋπολογισμού και, στη συνέχεια, επιμένει ότι ποτέ δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο, γιατί τα λόγια δεν έχουν νόημα και δεν έχουν καμία σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα, επειδή φτιάχνει τη δική της πραγματικότητα.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν πιστεύει στο μεταμοντερνισμό. Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι μεταμοντερνισμός.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν είναι το αποτέλεσμα της μείωσης της σημασίας της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Αντιθέτως, έχει μια στερεά υλική βάση από την οποία προκύπτει, και στην οποία είναι αλυσοδεμένη, ειδικά με τη μορφή Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ).
Σύμφωνα με το νεοφιλελευθερισμό, η καταστροφή των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας και άλλες πηγές σταθερότητας για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης έχουν αντικατασταθεί από υπηρεσίες που χορηγούνται από μη κυβερνητικές οργανώσεις, που χρηματοδοτούνται από ιδρύματα και κυβερνητικές επιχορηγήσεις, καθώς και απευθείας από εταιρείες.
Αυτή η μορφή οργάνωσης έχει επεκταθεί πέρα από τον τομέα των υπηρεσιών και στην ίδια την Αριστερά, όπου οργανώσεις κινημάτων διαμαρτυρίας μπορεί να δημιουργήσουν μια υποδομή μελών προσωπικού πλήρους απασχόλησης μέσα από πολλές από αυτές τις ίδιες επιδοτήσεις. Το πρόβλημα για τις ΜΚΟ, λοιπόν, είναι να αμφισβητήσουν το στάτους κβο, χωρίς να αμφισβητούν τις πηγές της ελίτ που χρηματοδοτεί την επιχείρηση. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα αδύνατο πρόβλημα προς επίλυση, και αντ ‘αυτού οι ΜΚΟ έχουν υπηρετήσει να αναπαράγουν το νεοφιλελευθερισμό παρά να τον αμφισβητούν.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι η προσομοίωση μιας Αριστεράς, με όλα τα άσματα, πανό και άλλα σύνεργα μιας μαχητικής Αριστεράς, με λίγες ως καμμία από τις πράξεις αντίστασης. Προσομοιώνει αγώνα, απολαμβάνει την ένδοξη εικόνα, και τότε αναρωτιέται γιατί ποτέ δεν επιτυγχάνει τη νίκη, η οποία είναι αδύνατη εκτός αν υπάρχει πραγματική μάχη.
Τις περισσότερες φορές αυτές οι μάχες θα καταλήξουν στην ήττα, οπότε η μεταμοντέρνα Αριστερά αποδέχεται την ευτυχισμένη ψευδαίσθηση πάνω από τη θλιβερή πραγματικότητα. Φυσικά, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης δεν μπορούν να αγνοήσουν την πίκρα της δικής τους πραγματικότητας στην ζωή, αλλά η μεταμοντέρνα Αριστερά γενικά δεν κατοικεί αυτόν τον κόσμο οπότε δεν είναι πρόβλημα για αυτούς.
Από τη μία πλευρά, ο μεταμοντέρνος Αριστερισμός έχει αποτύχει πλήρως να αμφισβητήσει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα λιτότητας. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να δούμε ότι η πλήρης απασχόληση του προσωπικού της μεταμοντέρνας Αριστεράς έχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά στο να αποτρέψει την λιτότητα τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι μόνες θέσεις εργασίας που έχουν δεσμευτεί να προστατεύσουν είναι οι δικές τους.
Μεταμοντέρνος Φιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ
Αν αυτή είναι η εποχή των ψευδαισθήσεων, τότε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πρέπει να είναι η ύστατη ψευδαίσθηση.
Δυστυχώς, αλλά αναμενόμενο, η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει σκάσει και όλοι έχουμε αναγκαστεί να γυρίσουμε πίσω στην πραγματικότητα.
Από την αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ της λιτότητας, το πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Κουβελάκης έχει γράψει μια σειρά από αυτοψίες του τι ήταν κάποτε το όνειρο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική δήλωση, σημειώνει πώς τόσο πολλές κινήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο αντίθετες με ό, τι θα μπορούσε να δεχτεί οποιοσδήποτε ριζοσπαστικός αριστερός.
Για παράδειγμα, σημειώνει την αποδοχή μιας συμφωνίας στις 20 Φεβρουαρίου 2015, για την επέκταση της διάσωσης, πολύ πριν από τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου:
Η πρώτη και πιο άμεση συνέπεια της ήταν να παραλύσει την κινητοποίηση και να καταστρέψει την αισιοδοξία και την μαχητικότητα που επικράτησε κατά τις πρώτες εβδομάδες μετά την εκλογική νίκη της 25ης του Γενάρη.
Φυσικά, αυτή η υποβάθμιση της λαϊκής κινητοποίησης δεν είναι κάτι που ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου ή στις 20 Φεβρουαρίου, ως συνέπεια μιας συγκεκριμένης κυβερνητικής τακτικής. Είναι κάτι που προϋπήρχε στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι θα συνέβαινε, αλλά η πρόσοψη έπρεπε να διατηρηθεί. Ο Κουβελάκης σημειώνει στη συνέχεια την ταχεία μείωση της εσωτερικής δημοκρατίας στο ΣΥΡΙΖΑ κατά τα τελευταία λίγα χρόνια.
Αυτό που είδαμε να κατασκευάζεται μετά τον Ιούνιο του 2012 – βήμα προς βήμα, αλλά συστηματικά – ήταν μια μορφή κόμματος με ολοένα ηγετικό επίκεντρο, συγκεντρωτική, και αποκομμένη από τις δράσεις και τη θέληση των μελών. Η διαδικασία βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στην κυβέρνηση.
Τίποτα από αυτά δεν θα πρέπει να είναι απροσδόκητο. Αυτές είναι οι καλά γνωστές συνέπειες των εκλογικών στρατηγικών, που οι μαρξιστές έχουν επίγνωση για έναν αιώνα, από την συνθηκολόγηση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και επαναλαμβανόμενο πολλές φορές από τότε.
Ωστόσο, πρόθυμοι Μαρξιστές σε όλο τον κόσμο κοίταξαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι διαφορετικό, αλλά ήταν απλώς η ψευδαίσθηση του κάτι διαφορετικού.
Στο τέλος, ήταν ακριβώς το ίδιο είδος των ριζοσπαστικών εκλογικών στρατηγικών του παρελθόντος, αλλά η πρόκληση ότι αυτοί οι θαρραλέοι μαρξιστές διανοούμενοι και ακτιβιστές θα μπορούσαν να αναλάβουν τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν πάρα πολύ δελεαστική. Στο ΣΥΡΙΖΑ, η διεθνής Αριστερά είδε τον εαυτό της, και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κι αυτή, επίσης, θα μπορούσε να καταρρεύσει με τον ίδιο τρόπο υπό παρόμοιες συνθήκες.
Το πρόβλημα είναι ότι οι στρατηγικές αυτές απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο τύπο αριστερών που καταλαμβάνουν μια ορισμένη κοινωνική θέση-συγκεκριμένα, διανοούμενους και ηγέτες ΜΚΟ-συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν περάσει τη σταδιοδρομία τους εξηγώντας τους περιορισμούς του εκλογικισμού. Η πρόκληση της εκλογικής δόξας είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη για αυτούς τους ανθρώπους για να αντέξουν ενάντια σε μια στερεά κριτική του ρεφορμισμού.
Μετά τις 11 Ιουλίου, κανένας σοβαρός αριστερός δεν μπορεί ποτέ, για το υπόλοιπο της ζωής του, να κοιτάξει στα μάτια μια εξέχουσα προσωπικότητα της αριστεράς και να λάβει τις υποσχέσεις τους ως κάτι που αξίζει. Απλά δεν μπορούμε να πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά, αν συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι υψηλές υποσχέσεις από αυτο-σημαντικούς, αυτο-επιλεγμένους ηγέτες μπορούμε να τις εμπιστευθούμε. Και όμως, αυτό ακριβώς είναι που η μεταμοντέρνα Αριστερά θα συνεχίσει να κάνει, εξασφαλίζοντας σε όλους ότι όχι, αυτό το επόμενο σχέδιο δεν είναι ένα άλλο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν σχεδόν σίγουρα δήλωσαν κάτι από τον εαυτό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει δεκάδες γενικές απεργίες κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών και μερικές ακόμη προέβλεψαν ότι η εργατική τάξη μπορεί να ανέβει σε απάντηση στην συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε ακόμη και μια μονοήμερη γενική απεργία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που πραγματοποιήθηκε την ημέρα που ο πρώτος γύρος της λιτότητας εγκρίθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 15 Ιουλίου. Παραδόξως, αυτή η γενική απεργία φάνηκε να μην έχει καμία απολύτως επίπτωση στην βουλή. “Ο αγώνας ξεκινά τώρα”, προανήγγειλε ένας σχολιασμός αναγγέλλοντας την επικείμενη απεργία. ”(Ο αγώνας) δεν ξεκινά μετά:. είναι η περίοδος της σκιαμαχίας που τελείωσε”. Η απεργία έγινε και έφυγε, αλλά η σκιαμαχία συνεχίστηκε.
Μας άφησαν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον ή όχι οι εργαζόμενοι μπορούν να αμφισβητήσουν τις δικές τους κυβερνήσεις αφού ακόμη και μια γενική απεργία δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Υπάρχει, βέβαια, μια εναλλακτική εξήγηση, η οποία είναι ότι τουλάχιστον κάποιες από αυτές μπορεί να ήταν απλές προσομοιώσεις γενικών απεργιών, ενεργοποιημένες και μετά απενεργοποιημένες από την ηγεσία των συνδικάτων με μικρή απειλή διατάραξης πολύ πέρα από την ανάσχεση εργασίας μια μέρας, μετά την οποία η τάξη αποκαταστάθηκε πλήρως, αν ποτέ απειλήθηκε εξαρχής.
Αν δεν μπορεί να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ της προσομοίωσης και της πραγματικότητας, κινδυνεύουμε να πέσουμε από μια υγιή απαισιοδοξία της τρέχουσας κατάστασης των πραγμάτων στο να πιστέψουμε ότι οι εργατικοί αγώνες δεν μπορούν να έχουν καμία επίπτωση μόνο και μόνο επειδή φαίνεται απατηλά ότι δεν έχουν.
Η προσομοίωση χτυπά την πραγματικότητα
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σαν μια προσομοίωση της μαρξιστικής θεωρίας. Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας απαιτούσε μια νέα εκλογική δύναμη να πάρει τη θέση της. Βγήκε μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογική συμμαχία που διαβεβαίωσε όλους ότι πραγματικά πρόκειται να αναλάβουν τις οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη.
Μαρξιστές σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν καταγράψει λεπτομερώς πώς η σοσιαλδημοκρατία έχει αποτύχει και σάπιζε για δεκαετίες ξαφνικά πίστευαν ότι ναι, αυτό το εκλογικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο θα πετύχει, και όχι, δεν υπήρχε κανένας λόγος να ήταν διαφορετικό από τις αποτυχίες του παρελθόντος.
Χωρίς μια “ψεύτικη” μαρξιστική Αριστερά-οι σταλινικοί, μεταρρυθμιστές και άλλους ρεβιζιονιστές του παρελθόντος, η «πραγματική» μαρξιστική Αριστερά παρενέβη για να πάρει τη θέση της, προαναγγέλλοντας την αυγή μιας νέας εποχής στην Ευρώπη, τουλάχιστον για μερικούς συναρπαστικούς μήνες.
Μπορεί να φαίνεται αδύνατο μερικές φορές να πεις τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού και του ψεύτικου, της προσομοίωσης και της πραγματικότητας, αλλά τελικά δεν ζούμε σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο. Απλά ζούμε σε έναν κόσμο όπου τόσοι πολλοί από την Αριστερά ενεργούν σαν να είναι. Παρ ‘όλα αυτά, όλες αυτές οι προσομοιώσεις αντιμετωπίζουν τελικά τις ωμές υλικές δυνάμεις της πραγματικότητας, και ξαφνικά η πλήρης ανεπάρκεια της προσομοιωμένης Αριστεράς-όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε όλους τους τομείς, έχει αποκαλυφθεί για να την δουν όλοι. Τελικά, ένα Φέργκιουσον ή μια Βαλτιμόρη εξεγέρσεων και η ασχετοσύνη της μεταμοντέρνας Αριστεράς για το έργο της οργάνωσης αντίστασης της εργατικής τάξης γίνεται απολύτως σαφής.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε διέξοδος από αυτό το αδιέξοδο, είναι να απορριφθεί το θέαμα και η προσομοίωση υπέρ της ουσιαστικής υλικής αντίστασης. Το νιώθω καλά τη στιγμή του θριάμβου με ένα τρύπιο κέντρο, οι πληθωρικές συναντήσεις και άσματα που οι άνθρωποι θυμούνται για το υπόλοιπο της ζωής τους, απλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο προς την οικοδόμηση σε κάτι με πραγματική δύναμη. Είναι η θαρραλέα πράξη της αντίστασης και η βασιλεία του τρόμου που πρέπει να αντιμετωπίσει από το νεοφιλελεύθερο κράτος που μετατρέπει μια τάξη σε μια δύναμη εξέγερσης.
Με λίγα λόγια, αν τα κοινωνικά κινήματα δεν βλάπτουν άμεσα τους ανθρώπους στην εξουσία-και όχι απλά να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση-ή να ενδυναμώνουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους-και όχι μόνο απλά να τους κινητοποιούν προσωρινά, τότε δεν μπορεί να είναι μια αξιόλογη στρατηγική. Μπορεί απλά να την αισθάνεστε σαν μια τέτοια.
Με άλλα λόγια, αν το αισθάνεστε καλό, μην το κάνετε.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, λοιπόν, να πέσει η πρόσοψη, να μην επιτραπούν πλέον οι ψεύτικες εικόνες της αντίστασης που επιτρέπουν κρυφά στον νεοφιλελευθερισμό και αποσπά την προσοχή από το θεμελιώδες έργο της αντίστασης. Οι ΣΥΡΙΖΑ του κόσμου θα επιμένουν ότι αυτό είναι αντιπαραγωγικό για το έργο τους. Και ακριβώς αυτό είναι.
Δυστυχώς, αλλά αναμενόμενο, η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει σκάσει και όλοι έχουμε αναγκαστεί να γυρίσουμε πίσω στην πραγματικότητα.
Στο πρόσωπο του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού, η διεθνής Αριστερά έχει αγκαλιάσει τον μεταμοντερνισμό, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, βάζοντας το στυλ πάνω από την ουσία και καλές στιγμές και φανταχτερούς ηγέτες πάνω από την ωμή πραγματικότητα της αντίστασης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Απ' όλο αυτό το ξεγύμνωμα της Αριστεράς τους Τσίπρα και της ΜΑΦΙΟΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΕΡΙΑΣ ΤΟΥ, καθώς και η τραγωδία που αφήνει πίσω της, ένα μόνο είναι το θετικό...
ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ... και οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΥΠΟΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ...
Περπάτησαν κι αυτοί στα ίχνη του νεοφιλελευθερισμού της Δεξιάς.
Καλλιόπη Σουφλή
Απόσπασμα από το άρθρο ”Η μεταμοντέρνα Αριστερά και η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού”
του Scott Jay
Η διεθνής Αριστερά προωθεί την δική της εικόνα αντί της εμπλοκής στην πικρή πραγματικότητα της αντίστασης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Δεν χρειάζεται να πιστέψει στον μεταμοντερνισμό, διότι είναι μεταμοντερνισμός.
Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού σε όλο τον κόσμο για δεκαετίες, και η συνεχιζόμενη ανθεκτικότητά του συγκεκριμένα από την οικονομική κρίση 2007-2008, μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε γιατί δεν υπήρξε πιο επιτυχημένη αντίσταση εναντίον του.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με τη μεταβαλλόμενη διάρθρωση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στη Δύση, και αυτό θα άξιζε τον κόπο, αλλά δεν είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει καταργήσει την αντίσταση της εργατικής τάξης εντελώς. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πολλαπλές γενικές απεργίες στην Ελλάδα, για παράδειγμα. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν πρόσφατα μια σειρά αστικών εξεγέρσεων ενάντια στην αστυνομική δολοφονία μαύρων ανθρώπων, με κτίρια στις φλόγες και αυτοκίνητα της αστυνομίας να καταστρέφονται σε εξέγερση ενάντια στις συνθήκες που τους επιβάλλονται από το κράτος. Πολλοί από τους συμμετέχοντες έχουν έκτοτε καταδικαστεί για εμπρησμό και άλλα εγκλήματα και τώρα εκτίουν πολύχρονες ποινές φυλάκισης.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η μαχητικότητα δεν είναι δυνατή ή ακόμη και σε περιόδους επικείμενη. Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ έχουν δείξει μεγάλο θάρρος ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία, και στην Ελλάδα αρνήθηκαν να δεχθούν ένα ακόμη γύρο λιτότητας, ακόμη και με τα ευρωπαϊκά κεφάλαια να κρατούν όμηρο την οικονομία τους.
Το εναλλακτικό ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι γιατί η Αριστερά απέτυχε συγκεκριμένα να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό;
Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό με δεκάδες τρόπους, μία απάντηση για κάθε Αριστερά που υπάρχει. Αλλά η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να αντισταθεί ένα ακόμη κύμα λιτότητας μέτρων, στην πραγματικότητα, να αγκαλιάσει την λιτότητα-οξύνει και διευκρινίζει το πρόβλημα, θέτοντας δυσάρεστες αλήθειες.
Δηλαδή, ίσως η Αριστερά δεν απέτυχε να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό. Ίσως δεν δοκίμασε καν.
Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ένα δεκαετές πρόγραμμα για τη δημιουργία μιας συμμαχίας ριζοσπαστικών ως απάντηση στην κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας σε νεοφιλελευθερισμό; Σίγουρα έτσι φαινόταν τότε, κατά πάσα πιθανότητα στους συμμετέχοντές του πιο πολύ. Και όμως το σύνολο του σχεδίου κατέρρευσε τόσο άμεσα και τόσο θεαματικά, πηγαίνοντας από την αιχμή του δόρατος της διεθνούς Αριστεράς στο σύμβολο του όλα όσα είναι λάθος με αυτήν, σε λιγότερο από μία εβδομάδα.
Η καθοριστική στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ και της διεθνούς Αριστεράς της τρέχουσας γενιάς σημειώθηκε κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 11ης Ιουλίου 2015.
Πολλές ιστορίες θα ξεχάσουν αυτή τη λεπτομέρεια ως μια από τις πολλές κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις, αλλά αυτή ήταν μακράν η πιο σημαντική.
Σε αυτή τη στιγμή, λίγες μόλις μέρες μετά τη θεαματική ψήφο του “Όχι” από τον ελληνικό λαό απορρίπτοντας την λιτότητα, οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι επέλεξαν να την αγκαλιάσουν.
Με 149 έδρες στο κοινοβούλιο, μόνο δύο μέλη του ριζοσπαστικού συνασπισμού της Αριστεράς αφιερωμένοι στον τερματισμό της λιτότητας βρέθηκαν να ψηφίζουν “Όχι” μαζί με τους ανθρώπους που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούν. Ήταν μια εκπληκτική στιγμή που κανένας ριζοσπαστικός δεν πρέπει να ξεχάσει για το υπόλοιπο της ζωής του, εκτός και αν απλά θέλει να επαναλάβει αυτές τις συναρπαστικές αποτυχίες ξανά και ξανά επ ‘αόριστον.
Βεβαίως, οι ψήφοι βελτιώθηκαν αργότερα μέσα στο μήνα, αλλά η κατάρρευση της 11ης Ιουλίου δεν θα πρέπει να ξεχαστεί τόσο εύκολα. Για μια σύντομη στιγμή είδαμε την ουσία-ή μία από τις ουσίες-του προβλήματος της διεθνούς Αριστεράς.
Με λίγα λόγια, αυτά τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο προσηλωμένα στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ως ενωμένος Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα αντίθετοι στη λιτότητα, όταν η ευκαιρία να το πράξουν ήταν ακριβώς μπροστά τους. Δείλιασαν από την πραγματικότητα και τις συνέπειές της και αγκάλιασαν την εικόνα αυτού που είχαν κατασκευάσει.
Αυτή είναι η μεταμοντέρνα Αριστερά στην πράξη.
Στο πρόσωπο του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού, η διεθνής Αριστερά έχει αγκαλιάσει τον μεταμοντερνισμό, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, βάζοντας το στυλ πάνω από την ουσία και καλές στιγμές και φανταχτερούς ηγέτες πάνω από την ωμή πραγματικότητα της αντίστασης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν απορρίπτει μετα-αφηγήσεις ή την αντικειμενική πραγματικότητα στη θεωρία. Στην πραγματικότητα, αγκαλιάζει την μετα-αφήγηση της δικής της κεντρικότητας για την αλλαγή του ρου της ιστορίας, αλλά όταν η ίδια βρίσκεται στο κέντρο της ιστορικής εξέλιξης, τότε η ιστορία αντιμετωπίζεται σαν μια αιθέρια, άμορφη μάζα απ’ την οποία κανείς δεν μπορεί να βγάλει νόημα. Απλώς συμβαίνει, και δεν υπάρχουν επιλογές ενδεχομένως διαθέσιμες που μπορούν να το αλλαξουν.
Μόλις η Αριστερά τοποθετείται στο κάθισμα του οδηγού, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός από το να συμμετέχει παθητικά στις μηχανορραφίες του συστήματος. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά πάρα πολύ δύσκολο.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά αποφεύγει την οικοδόμηση πραγματικής εξουσίας μεταξύ των φτωχών και των καταπιεσμένων, εστιάζοντας αντ ‘αυτού σε γυαλιά αυτοπροβολής που φαίνοντα σαν αγώνας και δύναμη, αλλά είναι εντελώς άδεια.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά μιλά για ”συνδικαλισμό ταξικής πάλης”, στη συνέχεια πραγματοποιεί μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, στο όνομα της εξισορρόπησης του προϋπολογισμού και, στη συνέχεια, επιμένει ότι ποτέ δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο, γιατί τα λόγια δεν έχουν νόημα και δεν έχουν καμία σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα, επειδή φτιάχνει τη δική της πραγματικότητα.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν πιστεύει στο μεταμοντερνισμό. Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι μεταμοντερνισμός.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν είναι το αποτέλεσμα της μείωσης της σημασίας της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Αντιθέτως, έχει μια στερεά υλική βάση από την οποία προκύπτει, και στην οποία είναι αλυσοδεμένη, ειδικά με τη μορφή Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ).
Σύμφωνα με το νεοφιλελευθερισμό, η καταστροφή των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας και άλλες πηγές σταθερότητας για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης έχουν αντικατασταθεί από υπηρεσίες που χορηγούνται από μη κυβερνητικές οργανώσεις, που χρηματοδοτούνται από ιδρύματα και κυβερνητικές επιχορηγήσεις, καθώς και απευθείας από εταιρείες.
Αυτή η μορφή οργάνωσης έχει επεκταθεί πέρα από τον τομέα των υπηρεσιών και στην ίδια την Αριστερά, όπου οργανώσεις κινημάτων διαμαρτυρίας μπορεί να δημιουργήσουν μια υποδομή μελών προσωπικού πλήρους απασχόλησης μέσα από πολλές από αυτές τις ίδιες επιδοτήσεις. Το πρόβλημα για τις ΜΚΟ, λοιπόν, είναι να αμφισβητήσουν το στάτους κβο, χωρίς να αμφισβητούν τις πηγές της ελίτ που χρηματοδοτεί την επιχείρηση. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα αδύνατο πρόβλημα προς επίλυση, και αντ ‘αυτού οι ΜΚΟ έχουν υπηρετήσει να αναπαράγουν το νεοφιλελευθερισμό παρά να τον αμφισβητούν.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι η προσομοίωση μιας Αριστεράς, με όλα τα άσματα, πανό και άλλα σύνεργα μιας μαχητικής Αριστεράς, με λίγες ως καμμία από τις πράξεις αντίστασης. Προσομοιώνει αγώνα, απολαμβάνει την ένδοξη εικόνα, και τότε αναρωτιέται γιατί ποτέ δεν επιτυγχάνει τη νίκη, η οποία είναι αδύνατη εκτός αν υπάρχει πραγματική μάχη.
Τις περισσότερες φορές αυτές οι μάχες θα καταλήξουν στην ήττα, οπότε η μεταμοντέρνα Αριστερά αποδέχεται την ευτυχισμένη ψευδαίσθηση πάνω από τη θλιβερή πραγματικότητα. Φυσικά, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης δεν μπορούν να αγνοήσουν την πίκρα της δικής τους πραγματικότητας στην ζωή, αλλά η μεταμοντέρνα Αριστερά γενικά δεν κατοικεί αυτόν τον κόσμο οπότε δεν είναι πρόβλημα για αυτούς.
Από τη μία πλευρά, ο μεταμοντέρνος Αριστερισμός έχει αποτύχει πλήρως να αμφισβητήσει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα λιτότητας. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να δούμε ότι η πλήρης απασχόληση του προσωπικού της μεταμοντέρνας Αριστεράς έχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά στο να αποτρέψει την λιτότητα τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι μόνες θέσεις εργασίας που έχουν δεσμευτεί να προστατεύσουν είναι οι δικές τους.
Μεταμοντέρνος Φιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ
Αν αυτή είναι η εποχή των ψευδαισθήσεων, τότε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πρέπει να είναι η ύστατη ψευδαίσθηση.
Δυστυχώς, αλλά αναμενόμενο, η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ έχει σκάσει και όλοι έχουμε αναγκαστεί να γυρίσουμε πίσω στην πραγματικότητα.
Από την αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ της λιτότητας, το πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Κουβελάκης έχει γράψει μια σειρά από αυτοψίες του τι ήταν κάποτε το όνειρο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική δήλωση, σημειώνει πώς τόσο πολλές κινήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο αντίθετες με ό, τι θα μπορούσε να δεχτεί οποιοσδήποτε ριζοσπαστικός αριστερός.
Για παράδειγμα, σημειώνει την αποδοχή μιας συμφωνίας στις 20 Φεβρουαρίου 2015, για την επέκταση της διάσωσης, πολύ πριν από τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου:
Η πρώτη και πιο άμεση συνέπεια της ήταν να παραλύσει την κινητοποίηση και να καταστρέψει την αισιοδοξία και την μαχητικότητα που επικράτησε κατά τις πρώτες εβδομάδες μετά την εκλογική νίκη της 25ης του Γενάρη.
Φυσικά, αυτή η υποβάθμιση της λαϊκής κινητοποίησης δεν είναι κάτι που ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου ή στις 20 Φεβρουαρίου, ως συνέπεια μιας συγκεκριμένης κυβερνητικής τακτικής. Είναι κάτι που προϋπήρχε στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποτίθεται ότι θα συνέβαινε, αλλά η πρόσοψη έπρεπε να διατηρηθεί. Ο Κουβελάκης σημειώνει στη συνέχεια την ταχεία μείωση της εσωτερικής δημοκρατίας στο ΣΥΡΙΖΑ κατά τα τελευταία λίγα χρόνια.
Αυτό που είδαμε να κατασκευάζεται μετά τον Ιούνιο του 2012 – βήμα προς βήμα, αλλά συστηματικά – ήταν μια μορφή κόμματος με ολοένα ηγετικό επίκεντρο, συγκεντρωτική, και αποκομμένη από τις δράσεις και τη θέληση των μελών. Η διαδικασία βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στην κυβέρνηση.
Τίποτα από αυτά δεν θα πρέπει να είναι απροσδόκητο. Αυτές είναι οι καλά γνωστές συνέπειες των εκλογικών στρατηγικών, που οι μαρξιστές έχουν επίγνωση για έναν αιώνα, από την συνθηκολόγηση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και επαναλαμβανόμενο πολλές φορές από τότε.
Ωστόσο, πρόθυμοι Μαρξιστές σε όλο τον κόσμο κοίταξαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι διαφορετικό, αλλά ήταν απλώς η ψευδαίσθηση του κάτι διαφορετικού.
Στο τέλος, ήταν ακριβώς το ίδιο είδος των ριζοσπαστικών εκλογικών στρατηγικών του παρελθόντος, αλλά η πρόκληση ότι αυτοί οι θαρραλέοι μαρξιστές διανοούμενοι και ακτιβιστές θα μπορούσαν να αναλάβουν τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν πάρα πολύ δελεαστική. Στο ΣΥΡΙΖΑ, η διεθνής Αριστερά είδε τον εαυτό της, και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κι αυτή, επίσης, θα μπορούσε να καταρρεύσει με τον ίδιο τρόπο υπό παρόμοιες συνθήκες.
Το πρόβλημα είναι ότι οι στρατηγικές αυτές απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο τύπο αριστερών που καταλαμβάνουν μια ορισμένη κοινωνική θέση-συγκεκριμένα, διανοούμενους και ηγέτες ΜΚΟ-συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν περάσει τη σταδιοδρομία τους εξηγώντας τους περιορισμούς του εκλογικισμού. Η πρόκληση της εκλογικής δόξας είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη για αυτούς τους ανθρώπους για να αντέξουν ενάντια σε μια στερεά κριτική του ρεφορμισμού.
Μετά τις 11 Ιουλίου, κανένας σοβαρός αριστερός δεν μπορεί ποτέ, για το υπόλοιπο της ζωής του, να κοιτάξει στα μάτια μια εξέχουσα προσωπικότητα της αριστεράς και να λάβει τις υποσχέσεις τους ως κάτι που αξίζει. Απλά δεν μπορούμε να πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά, αν συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι υψηλές υποσχέσεις από αυτο-σημαντικούς, αυτο-επιλεγμένους ηγέτες μπορούμε να τις εμπιστευθούμε. Και όμως, αυτό ακριβώς είναι που η μεταμοντέρνα Αριστερά θα συνεχίσει να κάνει, εξασφαλίζοντας σε όλους ότι όχι, αυτό το επόμενο σχέδιο δεν είναι ένα άλλο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν σχεδόν σίγουρα δήλωσαν κάτι από τον εαυτό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει δεκάδες γενικές απεργίες κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών και μερικές ακόμη προέβλεψαν ότι η εργατική τάξη μπορεί να ανέβει σε απάντηση στην συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε ακόμη και μια μονοήμερη γενική απεργία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που πραγματοποιήθηκε την ημέρα που ο πρώτος γύρος της λιτότητας εγκρίθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 15 Ιουλίου. Παραδόξως, αυτή η γενική απεργία φάνηκε να μην έχει καμία απολύτως επίπτωση στην βουλή. “Ο αγώνας ξεκινά τώρα”, προανήγγειλε ένας σχολιασμός αναγγέλλοντας την επικείμενη απεργία. ”(Ο αγώνας) δεν ξεκινά μετά:. είναι η περίοδος της σκιαμαχίας που τελείωσε”. Η απεργία έγινε και έφυγε, αλλά η σκιαμαχία συνεχίστηκε.
Μας άφησαν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον ή όχι οι εργαζόμενοι μπορούν να αμφισβητήσουν τις δικές τους κυβερνήσεις αφού ακόμη και μια γενική απεργία δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Υπάρχει, βέβαια, μια εναλλακτική εξήγηση, η οποία είναι ότι τουλάχιστον κάποιες από αυτές μπορεί να ήταν απλές προσομοιώσεις γενικών απεργιών, ενεργοποιημένες και μετά απενεργοποιημένες από την ηγεσία των συνδικάτων με μικρή απειλή διατάραξης πολύ πέρα από την ανάσχεση εργασίας μια μέρας, μετά την οποία η τάξη αποκαταστάθηκε πλήρως, αν ποτέ απειλήθηκε εξαρχής.
Αν δεν μπορεί να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ της προσομοίωσης και της πραγματικότητας, κινδυνεύουμε να πέσουμε από μια υγιή απαισιοδοξία της τρέχουσας κατάστασης των πραγμάτων στο να πιστέψουμε ότι οι εργατικοί αγώνες δεν μπορούν να έχουν καμία επίπτωση μόνο και μόνο επειδή φαίνεται απατηλά ότι δεν έχουν.
Η προσομοίωση χτυπά την πραγματικότητα
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σαν μια προσομοίωση της μαρξιστικής θεωρίας. Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας απαιτούσε μια νέα εκλογική δύναμη να πάρει τη θέση της. Βγήκε μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ, μια εκλογική συμμαχία που διαβεβαίωσε όλους ότι πραγματικά πρόκειται να αναλάβουν τις οικονομικές δυνάμεις στην Ευρώπη.
Μαρξιστές σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν καταγράψει λεπτομερώς πώς η σοσιαλδημοκρατία έχει αποτύχει και σάπιζε για δεκαετίες ξαφνικά πίστευαν ότι ναι, αυτό το εκλογικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο θα πετύχει, και όχι, δεν υπήρχε κανένας λόγος να ήταν διαφορετικό από τις αποτυχίες του παρελθόντος.
Χωρίς μια “ψεύτικη” μαρξιστική Αριστερά-οι σταλινικοί, μεταρρυθμιστές και άλλους ρεβιζιονιστές του παρελθόντος, η «πραγματική» μαρξιστική Αριστερά παρενέβη για να πάρει τη θέση της, προαναγγέλλοντας την αυγή μιας νέας εποχής στην Ευρώπη, τουλάχιστον για μερικούς συναρπαστικούς μήνες.
Μπορεί να φαίνεται αδύνατο μερικές φορές να πεις τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού και του ψεύτικου, της προσομοίωσης και της πραγματικότητας, αλλά τελικά δεν ζούμε σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο. Απλά ζούμε σε έναν κόσμο όπου τόσοι πολλοί από την Αριστερά ενεργούν σαν να είναι. Παρ ‘όλα αυτά, όλες αυτές οι προσομοιώσεις αντιμετωπίζουν τελικά τις ωμές υλικές δυνάμεις της πραγματικότητας, και ξαφνικά η πλήρης ανεπάρκεια της προσομοιωμένης Αριστεράς-όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε όλους τους τομείς, έχει αποκαλυφθεί για να την δουν όλοι. Τελικά, ένα Φέργκιουσον ή μια Βαλτιμόρη εξεγέρσεων και η ασχετοσύνη της μεταμοντέρνας Αριστεράς για το έργο της οργάνωσης αντίστασης της εργατικής τάξης γίνεται απολύτως σαφής.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε διέξοδος από αυτό το αδιέξοδο, είναι να απορριφθεί το θέαμα και η προσομοίωση υπέρ της ουσιαστικής υλικής αντίστασης. Το νιώθω καλά τη στιγμή του θριάμβου με ένα τρύπιο κέντρο, οι πληθωρικές συναντήσεις και άσματα που οι άνθρωποι θυμούνται για το υπόλοιπο της ζωής τους, απλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο προς την οικοδόμηση σε κάτι με πραγματική δύναμη. Είναι η θαρραλέα πράξη της αντίστασης και η βασιλεία του τρόμου που πρέπει να αντιμετωπίσει από το νεοφιλελεύθερο κράτος που μετατρέπει μια τάξη σε μια δύναμη εξέγερσης.
Με λίγα λόγια, αν τα κοινωνικά κινήματα δεν βλάπτουν άμεσα τους ανθρώπους στην εξουσία-και όχι απλά να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση-ή να ενδυναμώνουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους-και όχι μόνο απλά να τους κινητοποιούν προσωρινά, τότε δεν μπορεί να είναι μια αξιόλογη στρατηγική. Μπορεί απλά να την αισθάνεστε σαν μια τέτοια.
Με άλλα λόγια, αν το αισθάνεστε καλό, μην το κάνετε.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, λοιπόν, να πέσει η πρόσοψη, να μην επιτραπούν πλέον οι ψεύτικες εικόνες της αντίστασης που επιτρέπουν κρυφά στον νεοφιλελευθερισμό και αποσπά την προσοχή από το θεμελιώδες έργο της αντίστασης. Οι ΣΥΡΙΖΑ του κόσμου θα επιμένουν ότι αυτό είναι αντιπαραγωγικό για το έργο τους. Και ακριβώς αυτό είναι.
attika nea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου