Το μόνο βέβαιο είναι ότι,αν το «αουτσάιντερ» Αδωνις αποσυρθεί πριν τον πρώτο γύρο, θα… συμπλεύσει (ηρωικά) με τον Κυριάκο
Διαστάσεις αντιπαράθεσης... κομμωτηρίου παίρνει, δυστυχώς, η κούρσα διαδοχής στην παραπαίουσα Νέα Δημοκρατία, οι εναπομείναντες οπαδοί της οποίας παρακολουθούν απογοητευμένοι τον διασυρμό σιγοψιθυρίζοντας «άντε να τελειώνουμε»...
Το τέλος της διαδικασίας ωστόσο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποτελέσει αφετηρία ανάκαμψης του ιστορικού κόμματος, γιατί με την εξαίρεση του Απόστολου Τζιτζικώστα, που τηρεί μακράν την πιο αξιοπρεπή στάση, οι υπόλοιποι διεκδικητές δύσκολα θα καταφέρουν να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο πολιτικό μαγαζί...
Τα υπόγεια τζαρτζαρίσματα, οι χολωμένες δηλώσεις και τα νευρικά τηλεοπτικά «ξεσπάσματα» είναι αποτέλεσμα ενός έντονου εκνευρισμού που πυροδοτείται από την αβεβαιότητα, αλλά και από την αλαζονική συμπεριφορά του προσωρινού προέδρου. Ασφαλώς ο κ. Μεϊμαράκης θα έπρεπε να έχει ορίσει αντικαταστάτη για την ευαίσθητη αυτή περίοδο, έως ότου στηθούν οι εσωκομματικές κάλπες. Γιατί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «αλωνίζει», νομοθετώντας με ρυθμό πολυβόλου, και ο...υπηρεσιακός της Ν.Δ. έχει το μυαλό του στη διεκδίκηση του χρίσματος, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στα κοινοβουλευτικά καθήκοντά του.
Ομως το υπόγειο πολιτικό ξεκατίνιασμα που επιτείνει τη φθορά στην ήδη γρατσουνισμένη εικόνα της σημερινής Νέας Δημοκρατίας δεν οφείλεται στην απροθυμία Μεϊμαράκη να τηρήσει το fair play. Οφείλεται πρωτίστως στο ότι οι υποψήφιοι αρχηγοί έχουν εντελώς ξεχωριστές πολιτικές καταβολές, ιδεολογικές αφετηρίες και εσωκομματικά ερείσματα.
Σε μια άλλη περίπτωση και υπό την ηγεσία μιας ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας, όπως ο Κώστας Καραμανλής, αυτές οι αποκλίσεις θα συνέθεταν μια καλώς εννοούμενη πολυσυλλεκτικότητα σε μια παράταξη εξουσίας που οφείλει να είναι ανοιχτή. Σήμερα όμως που η Ν.Δ. κινδυνεύει να υποβιβαστεί σε κόμμα «δεύτερης ταχύτητας», η ιδεολογική διαφοροποίηση από κοινού με τις προσωπικές κόντρες λειτουργούν διαλυτικά, επιτείνοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ιστορικό στέλεχος του κόμματος, με διακριτή διαδρομή και ισχυρό προσωπικό αποτύπωμα, θα μπορούσε να αποτελεί την ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα. Ομως μετρήθηκε και κρίθηκε ακατάλληλος από το εκλογικό σώμα για να αναχαιτίσει τη λαίλαπα του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά είναι ασφαλώς πιο κοντά στον πυρήνα της Ν.Δ., αλλά η δημόσια παρουσία του, η δημώδης εκφορά λόγου και το ανορθόδοξο πολιτικό χιούμορ, τύπου... «ψηλός - κοντός», δεν συγκίνησαν το εκλογικό σώμα.
Αντίθετα, η κομματική διαδρομή του Αδωνη Γεωργιάδη είναι πολύ μικρή, αφού κατέφθασε στη Ν.Δ. σαν «αλεξιπτωτιστής». Παρ' όλα αυτά έχει καταφέρει να αποσπάσει μερίδιο στο εσωκομματικό ακροατήριο ως ένα... υβριδικό μοντέλο νεοδημοκράτη των ημερών μας, μνημονιακού, ακραία νεοφιλελεύθερου, με μια επίπλαστη ρητορική αδιαπραγμάτευτου πατριώτη και...κομμουνιστοφάγου. Φυσικά, όλα αυτά δεν δένουν μαζί. Η κοινωνική αναλγησία και οι τεμενάδες στους Γερμανούς δεν ταιριάζουν ούτε με τις αρχές της λαϊκής Δεξιάς ούτε με την έννοια ενός ανιδιοτελούς πατριωτισμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη πλευρά, είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε και, παρά τα φτιασιδώματα, είναι αδύνατον να κρύψει: ένας Μητσοτάκης χωρίς το διαμέτρημα του επιτίμου. Δήλωσε μεν ότι το επίθετο μπορεί να αποτελεί πολιτικό βαρίδι, αλλά η πρώτη υπογραφή στήριξης που αναζήτησε ήταν αυτή του πατριάρχη της φαμίλιας. Σήμερα, παρά τη φαινομενική αποστασιοποίηση της Ντόρας, μεγάλο μέρος της εσωκομματικής καμπάνιας «τρέχουν» μέλη της οικογένειας. Κακά τα ψέματα, το αίμα νερό δεν γίνεται. Ομως η μητσοτακική πτέρυγα της Ν.Δ. ήταν πάντα μειοψηφία. Ο Κυριάκος θα μπορούσε να είναι ιδανικός αρχηγός για ένα μικρό νεοφιλελεύθερο κόμμα «της αγοράς», παρέα με τον Χατζηδάκη, τον Σκυλακάκη και τον Χάρη Θεοχάρη, αλλά είναι εντελώς ακατάλληλος για να οδηγήσει σε αναγέννηση τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη. Στην κούρσα κινδυνεύει να έρθει τρίτος. Και επειδή η οικογένεια δεν θα χωνέψει εύκολα, μια τέτοια επίδοση προσπαθεί να βρει τρόπους για να τη βελτιώσει. Διακινδυνεύω λοιπόν την πρόβλεψη ότι, αν το «αουτσάιντερ» Αδωνις αποφασίσει τελικώς να εγκαταλείψει την κούρσα πριν από τον πρώτο γύρο, θα στηρίξει... ηρωικά την υποψηφιότητα Κυριάκου.
Σε όλα αυτά ο Τζιτζικώστας έχει να αντιπαρατάξει μόνο την... ηλικία του. Ο Απόστολος είναι μόλις 37 ετών. Οσο περίπου ήταν ο Αλέξης όταν άρχισε την ξέφρενη ανοδική πορεία του. Και ας μου επιτραπεί να πω ότι ο «Τζίτζι» δείχνει να «πατά καλύτερα» από τον Τσίπρα εκείνης της εποχής. Ο πολιτικός λόγος του αποφεύγει τις γωνίες, αλλά έχει αναφορές στην «κοινωνική Δεξιά» και, παρά τα κακεντρεχή σχόλια, δεν χρειάζεται... σκονάκι. Μιλά από στήθους μια χαρά και ίσως στο τέλος μιλήσει και στην καρδιά των νεοδημοκρατών..
Το τέλος της διαδικασίας ωστόσο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποτελέσει αφετηρία ανάκαμψης του ιστορικού κόμματος, γιατί με την εξαίρεση του Απόστολου Τζιτζικώστα, που τηρεί μακράν την πιο αξιοπρεπή στάση, οι υπόλοιποι διεκδικητές δύσκολα θα καταφέρουν να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο πολιτικό μαγαζί...
Τα υπόγεια τζαρτζαρίσματα, οι χολωμένες δηλώσεις και τα νευρικά τηλεοπτικά «ξεσπάσματα» είναι αποτέλεσμα ενός έντονου εκνευρισμού που πυροδοτείται από την αβεβαιότητα, αλλά και από την αλαζονική συμπεριφορά του προσωρινού προέδρου. Ασφαλώς ο κ. Μεϊμαράκης θα έπρεπε να έχει ορίσει αντικαταστάτη για την ευαίσθητη αυτή περίοδο, έως ότου στηθούν οι εσωκομματικές κάλπες. Γιατί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «αλωνίζει», νομοθετώντας με ρυθμό πολυβόλου, και ο...υπηρεσιακός της Ν.Δ. έχει το μυαλό του στη διεκδίκηση του χρίσματος, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στα κοινοβουλευτικά καθήκοντά του.
Ομως το υπόγειο πολιτικό ξεκατίνιασμα που επιτείνει τη φθορά στην ήδη γρατσουνισμένη εικόνα της σημερινής Νέας Δημοκρατίας δεν οφείλεται στην απροθυμία Μεϊμαράκη να τηρήσει το fair play. Οφείλεται πρωτίστως στο ότι οι υποψήφιοι αρχηγοί έχουν εντελώς ξεχωριστές πολιτικές καταβολές, ιδεολογικές αφετηρίες και εσωκομματικά ερείσματα.
Σε μια άλλη περίπτωση και υπό την ηγεσία μιας ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας, όπως ο Κώστας Καραμανλής, αυτές οι αποκλίσεις θα συνέθεταν μια καλώς εννοούμενη πολυσυλλεκτικότητα σε μια παράταξη εξουσίας που οφείλει να είναι ανοιχτή. Σήμερα όμως που η Ν.Δ. κινδυνεύει να υποβιβαστεί σε κόμμα «δεύτερης ταχύτητας», η ιδεολογική διαφοροποίηση από κοινού με τις προσωπικές κόντρες λειτουργούν διαλυτικά, επιτείνοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ιστορικό στέλεχος του κόμματος, με διακριτή διαδρομή και ισχυρό προσωπικό αποτύπωμα, θα μπορούσε να αποτελεί την ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα. Ομως μετρήθηκε και κρίθηκε ακατάλληλος από το εκλογικό σώμα για να αναχαιτίσει τη λαίλαπα του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά είναι ασφαλώς πιο κοντά στον πυρήνα της Ν.Δ., αλλά η δημόσια παρουσία του, η δημώδης εκφορά λόγου και το ανορθόδοξο πολιτικό χιούμορ, τύπου... «ψηλός - κοντός», δεν συγκίνησαν το εκλογικό σώμα.
Αντίθετα, η κομματική διαδρομή του Αδωνη Γεωργιάδη είναι πολύ μικρή, αφού κατέφθασε στη Ν.Δ. σαν «αλεξιπτωτιστής». Παρ' όλα αυτά έχει καταφέρει να αποσπάσει μερίδιο στο εσωκομματικό ακροατήριο ως ένα... υβριδικό μοντέλο νεοδημοκράτη των ημερών μας, μνημονιακού, ακραία νεοφιλελεύθερου, με μια επίπλαστη ρητορική αδιαπραγμάτευτου πατριώτη και...κομμουνιστοφάγου. Φυσικά, όλα αυτά δεν δένουν μαζί. Η κοινωνική αναλγησία και οι τεμενάδες στους Γερμανούς δεν ταιριάζουν ούτε με τις αρχές της λαϊκής Δεξιάς ούτε με την έννοια ενός ανιδιοτελούς πατριωτισμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη πλευρά, είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε και, παρά τα φτιασιδώματα, είναι αδύνατον να κρύψει: ένας Μητσοτάκης χωρίς το διαμέτρημα του επιτίμου. Δήλωσε μεν ότι το επίθετο μπορεί να αποτελεί πολιτικό βαρίδι, αλλά η πρώτη υπογραφή στήριξης που αναζήτησε ήταν αυτή του πατριάρχη της φαμίλιας. Σήμερα, παρά τη φαινομενική αποστασιοποίηση της Ντόρας, μεγάλο μέρος της εσωκομματικής καμπάνιας «τρέχουν» μέλη της οικογένειας. Κακά τα ψέματα, το αίμα νερό δεν γίνεται. Ομως η μητσοτακική πτέρυγα της Ν.Δ. ήταν πάντα μειοψηφία. Ο Κυριάκος θα μπορούσε να είναι ιδανικός αρχηγός για ένα μικρό νεοφιλελεύθερο κόμμα «της αγοράς», παρέα με τον Χατζηδάκη, τον Σκυλακάκη και τον Χάρη Θεοχάρη, αλλά είναι εντελώς ακατάλληλος για να οδηγήσει σε αναγέννηση τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη. Στην κούρσα κινδυνεύει να έρθει τρίτος. Και επειδή η οικογένεια δεν θα χωνέψει εύκολα, μια τέτοια επίδοση προσπαθεί να βρει τρόπους για να τη βελτιώσει. Διακινδυνεύω λοιπόν την πρόβλεψη ότι, αν το «αουτσάιντερ» Αδωνις αποφασίσει τελικώς να εγκαταλείψει την κούρσα πριν από τον πρώτο γύρο, θα στηρίξει... ηρωικά την υποψηφιότητα Κυριάκου.
Σε όλα αυτά ο Τζιτζικώστας έχει να αντιπαρατάξει μόνο την... ηλικία του. Ο Απόστολος είναι μόλις 37 ετών. Οσο περίπου ήταν ο Αλέξης όταν άρχισε την ξέφρενη ανοδική πορεία του. Και ας μου επιτραπεί να πω ότι ο «Τζίτζι» δείχνει να «πατά καλύτερα» από τον Τσίπρα εκείνης της εποχής. Ο πολιτικός λόγος του αποφεύγει τις γωνίες, αλλά έχει αναφορές στην «κοινωνική Δεξιά» και, παρά τα κακεντρεχή σχόλια, δεν χρειάζεται... σκονάκι. Μιλά από στήθους μια χαρά και ίσως στο τέλος μιλήσει και στην καρδιά των νεοδημοκρατών..
Γιώργος Χαρβαλιάς
dhmokratia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου